Υφαίνοντας το πέπλο της ιστορικής μνήμης, το μάτι του ανθρώπου στέκεται στα ίδια σημεία, η ψυχή μαγνητίζεται από τις λέξεις ενός αιώνιου παραμυθιού, οι κοινωνίες εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη δύναμη συγκεκριμένων τόπων και πολλών θεών. Ένα τέτοιο σημείο σύγκλισης και συνάντησης των ανθρώπινων πόθων ήταν και είναι η Πενταποταμία, το Παντζάμπ. Εκεί οι πλαγιές των βουνών τσαλακώνονται από τους σεισμούς και τα χιόνια, και γεννούν μια απέραντη πεδιάδα, έναν τόπο που μοιράζει δώρα και καρπούς. Εδώ και αιώνες, σαν να θέλουν όλοι να πάρουν κάτι από αυτόν τον πλούτο, σαν να θέλουν όλοι να σκαλίσουν την εύφορη γη με τα λαίμαργα νύχια τους, για να βρουν πέτρες και θησαυρούς, σπόρους πολύτιμους και ξυλεία σπάνια, για να δώσουν στα παιδιά τους ακόμη περισσότερα…
Μνηστήρες και διεκδικητές είναι τα πρόσωπα, οι κάθε λογής χαρακτήρες∙ τεχνίτες, αγρότες και πολεμιστές, βασιλείς, περαστικοί, ταπεινοί και περήφανοι, ξένοι εισβολείς, καλλιτέχνες και εργάτες, φιλόδοξοι και πνευματικοί. Όλοι τους έχουν να μας διηγηθούν μια ιστορία. Όλα αυτά τα πρόσωπα θέλησαν να κερδίσουν αυτό το πολύτιμο τρόπαιο, έπαθλο δόξας και πλούτου. Θέλησαν να το κάνουν δικό τους, έστω για λίγο. Η ιστορία των πέντε ποταμών της Ινδίας είναι η ιστορία της ανθρώπινης ψυχής ανά τους αιώνες. Σε αυτό το ίδιο σκηνικό, οι ιερείς κάθε θρησκείας υμνολογούν, οι αστρολόγοι εξηγούν, οι γκουρού συμβουλεύουν, οι φτωχοί εργάζονται, ο χρόνος τρέχει, οι χείμαρροι συνεχίζουν το αγέρωχο ταξίδι τους, για να σχηματίσουν τον Ινδό ποταμό, ενώ τα αθάνατα βουνά παρακολουθούν και γελούν από ψηλά.