Αληθινές ιστορίες που φανερώνουν τις κρυφές μορφές της βίας.

«Δεν είναι το ξύλο μόνο. Mε έφτυνε, μου ούρλιαζε στα μούτρα “θα σου δείξω εγώ, δεν ξέρεις με ποιον τα έχεις βάλει! Όπου κι αν πας, θα έρθω να σε βρω, ακούς; Θα σε βρω! Έτσι, για να με φοβάσαι πάντα”!» Το τραύμα μπορεί να έχει κυματοειδή επίδραση. Στο κέντρο βρίσκεται πάντα το θύμα. Εκείνο το άτομο που βίωσε άμεσα το τραυματικό γεγονός, εκείνο που δέχθηκε τη βία, υπέστη τις σωματικές βλάβες, ένιωσε τις επιπτώσεις της βίας στην ψυχική του υγεία, έχασε τη ζωή του από την επίθεση. Καθώς κινούμαστε προς τα έξω, συναντούμε τους συγγενείς που βιώνουν από κοντά τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχει η βία στο αγαπημένο τους πρόσωπο, τους συγγενείς που πενθούν, τους φίλους, τους συναδέλφους του θύματος και όσους βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση από το συμβάν. Στο επόμενο επίπεδο βρίσκονται οι επαγγελματίες στα επείγοντα και στις κοινωνικές υπηρεσίες, οι γιατροί, οι εισαγγελείς, οι δικηγόροι, η αστυνομία. Και οι κυματισμοί συνεχίζονται, εξαπλώνονται, μέχρι να αλλάξει κάτι, μέχρι να σπάσει ο κύκλος της βίας με κάποιον τρόπο. Διότι το τραύμα πρέπει να αντιμετωπιστεί, οι πληγές πρέπει να επουλωθούν και τα θύματα, οι συνάδελφοι, οι φίλοι, οι συγγενείς, όλοι εμείς, χρειαζόμαστε απαντήσεις.
Αλλιώς, ο πόνος θα επιμείνει και η λύτρωση δεν θα έρθει ποτέ.