Η ελληνική μυθολογία αναφορικά με τις πέντε διαδοχικές γενιές της ανθρωπότητας, που διασώθηκε στα έργα του Ησίοδου και του Πλάτωνα, αντανακλά την ενορατική άποψη των αρχαίων Ελλήνων για την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους. Την πρώτη ειρηνική και αθώα γενιά ανθρώπων «ΧΡΥΣΕΟΝ Γένος» που προήλθε από την γονιμοποιό γη και ζούσε υπό την εξουσία του Κρόνου, διαδέχτηκε η δεύτερη γενιά «ΑΡΓΥΡΕΟΝ Γένος» αδαών ανθρώπων που δεν λάτρευαν τους θεούς και ζούσαν σε μητριαρχικό καθεστώς. Ακολούθησε η τρίτη πολεμοχαρής και βάρβαρη γενιά «ΧΑΛΚΕΙΟΝ Γένος» που δηλώνει την αμείλικτη παρακμή της αρχικής ανθρώπινης αθωότητας, την οποία διαδέχτηκε η τέταρτη γενιά «ΗΡΩΩΝ ΘΕΙΟΝ ΓΕΝΟΣ» ημιθέων ηρώων που αντιπροσώπευαν μία προσπάθεια υπέρβασης και εξύψωσης του ανθρώπου από εκλεκτούς που ακολούθησαν την δύσκολη ατραπό. Η πέμπτη και τελευταία επαχθής γενιά «του ΣΙΔΗΡΟΥ» είναι η εκφυλισμένη και διεφθαρμένη ανθρωπότητα, κυριευμένη από εγωισμό, πόθο για εξουσία, αλαζονεία και βαναυσότητα: «Και τότε προς τον Όλυμπο, μακριά από πλατείες και δρόμους, καλύπτοντας με τον λευκό τους πέπλο την ωραία θωριά τους, εγκαταλείποντας για πάντα τους ανθρώπους, θα φύγουν και θ’ ανέβουν στον κόσμο των θεών η Αιδώς κι η Νέμεση. Ό,τι θα μείνει, θα ’ναι μόνο βάσανα πικρά, κλήρος για τους απόκληρους βροτούς, δεν θα υπάρξει στα δεινά τους σωτηρία καμιά». Είναι εντυπωσιακή η επίγνωση του ανθρώπινου πεπρωμένου, της κοινωνικής και ηθικής παρακμής, ακόμα και στην αρχαία μυθοπλασία. Η ευχή του Ησίοδου ήταν να μην αντιπροσωπεύει την πέμπτη γενιά. Εμείς, που πιθανότατα την αντιπροσωπεύουμε, ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει και έκτη γενιά.