Για καιρό φωτογράφιζα το φως της στιγμής κι όχι τ’ αντικείμενα που
φώτιζε· μα σα θέλησα να φωτογραφίσω θεματικά, βρέθηκα σ’ αδιέξοδο: πώς
φωτογραφίζει κανείς ένα θέμα, όταν είναι το ερέθισμα το τυχαίο φως;
Ξεπέρασα τ’ αδιέξοδο μ’ αναζήτηση συνειδητή, πέφτοντας όμως τυχαία στο
πρώτο μου θέμα, τη διπλή φύση της παλιάς πόλης της Καβάλας, της
Παναγίας.

Τη διπλή τούτη φύση – τις ∆ύο Παναγίες, τις διαφορές δυτικής κι
ανατολικής πλαγιάς – δείχνω μέσ’ από φωτογραφίες που τράβηξα εκεί πριν
και μετά τ’ αδιέξοδο, μα που νόημα αξιώθηκα να τους δώσω μόνο όταν αυτό
ξεπεράστηκε. Μαζεμένες οι εκατόν τόσες φωτογραφίες σ’ ενότητες – κάθε
μια με τη μικρή της εισαγωγή, δυτικές κι ανατολικές σ’ αντικριστές
σελίδες – το βλέμμα ακολουθούν του επισκέπτη, την πόλη σαν πρωτοβλέπει
από μακριά και σαν την περπατά μετά, λίγο λίγο, τα πανοράματα
ανακαλύπτοντας και τις φυγές της, τα στενά και τις λεπτομέρειές της, τα
μνημεία και τη φύση της.

Μα όσο φωτογράφιζα την παλιά πόλη, πώς προέκυψε απορούσα τούτη η διπλή
φύση· κι ερωτήματα αυθόρμητα αναδύονταν για την τωρινή μορφή της που
προφανείς δεν είχαν απαντήσεις. Μ’ έφεραν σε μιαν έρευνα αυτά βαθύτερη,
ιστορίας κι αρχαιολογίας, τοπικής αρχικά κι ευρύτερης μετά, κι από κει
σ’ ένα κείμενο που, με βλέμμα αρχιτεκτονικό, παρατηρεί την εξέλιξη της
πόλης στους είκοσι εφτά αιώνες της, εξηγεί τη διπλή της φύση κι
ερωτήματα λύνει κι απορίες.

Π.Δ.Ι.