«Για ζύγωσε μια δόση, μπρε, κι άκου προσεχτικά, για τούτες τες παραβολές δεν θα τες ματακούσεις, ούχι στον κάμπο των Σερρών, μα και στον κόσμο όλο. Για τον αγά, τον τροφαντό, τον Μερτ τον Τσελεμπή, πως ήβρε απάνω στα βουνά τον τρόμο της ζωής του, ή τον καημένο πάππο μου, που ένα μεσημέρι, του δάγκασε τον πόδαρο ένας φαφούτης κόπρος. Τον Βούργαρο τον προβατά που τον φωνάζαν Πέτκο, κι έμπλεξε τα μπούτια του με ψέματα και πλάνες, ή τον καημένο τον Μπαρούχ, πως μηχανορραφούσε, τον γάμο ν’ αποφύγει, λεύτερος για να μείνει. Να μη ξεχνάμε, φυσικά, και την Αβραμπακίνα, που τ’ έβαλε με δαίμονες, τον Διάτανο τον ίδιο…»

Καζάς των Σερρών, 1695.Τότε που σιμά στην Εγνατία βόσκανε γκαμήλες και στα παζάρια μιλιόντουσαν ακόμα χίλιες γλώσσες, ο Κασίμ Χότζας, νεαρός λόγιος, συντάσσει ένα οινοποτισμένο οδοιπορικό της φαντασίας, καταγράφοντας πέντε ιστορίες που του διηγείται, εν πλήρη μέθη, ο Γρηγόριος Κοπρινός, καθαιρεμένος κληρικός.

Σεγιαχτναμές, ο [seyahatnamés] 1. Η ταξιδιωτική λογοτεχνία του Μουσουλμανικού κόσμου,γεμάτη ανέκδοτες ιστορίες, θρύλους καιτις μύχιες παρατηρήσεις των οδοιπόρων.

[τουρκ.seyahatname–ς σεγιαχατναμέ(ς) -έ]