Το 1999, έπειτα από 24 χρόνια, κατά τα οποία αποτελούσε περιοχή προσαρτημένη στην Ινδονησία, το Ανατολικό Τιμόρ επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο προς την ανεξαρτησία. Πριν από αυτή, μέχρι το 1975, η χώρα αποτελούσε πορτογαλική αποικία.

Το χρονικό ενός ταξιδιού μοιάζει με ένα αποικιακό μυθιστόρημα ενηλικίωσης του συγγραφέα, όμως, στην πραγματικότητα, αποτελεί μια αυτοβιογραφία που ξεκινάει από την παιδική ηλικία και φτάνει στην ενηλικίωση στο Τιμόρ και την εξορία στη Λισαβόνα.

Το βιβλίο ρίχνει φως σε μια ελάχιστα γνωστή χώρα, σε μια σημαντική περίοδο της ιστορίας της, κατά την οποία αρχίζει να σχηματίζει ανεξάρτητο έθνος και απεικονίζει μια περιοχή που, παρά τις αδυναμίες του αποικιακού συστήματος, ήταν συνδεδεμένη με τον πορτογαλόφωνο πολιτιστικό κόσμο την εποχή που έλαβαν χώρα τα γεγονότα του 1975.

Από τους εκτοπισμένους του Σαλαζάρ που κατέληξαν στο Τιμόρ, μέχρι τους στρατιώτες από τη Μοζαμβίκη και τους ιεραπόστολους που εκπαιδεύτηκαν στο Μακάο, τους Κινέζους εμπόρους και τους φοιτητές που γύρισαν στο Τιμόρ από την Πορτογαλία, όλοι εμφανίζονται ή αναφέρονται στη μνήμη μιας χώρας που βρισκόταν υπό κατοχή.