Στη σύγχρονη εβραϊκή ποίηση αντικρούεται συχνά η ρήση του Τζορτζ Σανταγιάνα ότι «ένας ποιητής δεν μπορεί να είναι μεγαλειώδης παρά μόνο αν γράφει στη γλώσσα του νανουρίσματος της μάνας του». Ο Γεουντά Αμιχάι ανήκει σε όσους έγραψαν μεγαλειώδη ποίηση σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική τους. Ο Αμιχάι, όπως και αρκετοί συγγραφείς και ποιητές της γενιάς του, εγκατέλειψε την πρώτη του γλώσσα για να βρει καταφύγιο στη σύγχρονη εβραϊκή. Στην εγχώρια ισραηλινή λογοτεχνία κυριαρχεί η αφήγηση του έθνους και οι διττές υπαγωγές δεν σπανίζουν στη βιογραφία πολλών δημιουργών αυτής της περιόδου. Στη ζωή αλλά και στο σύνολο της εργογραφίας του Αμιχάι κυριαρχούν οι ιδιότητες του ποιητή και του στρατιώτη: «Ζωγραφίζω τη ζωή μου στον πόλεμο και τον έρωτα, στην αντάρα και τη σιωπή». Ο ίδιος πολέμησε κι αγάπησε πολύ και δεν δίσταζε να υψώνει τη φωνή του υπέρ της ειρήνης. Το 1994, στο πλαίσιο της απονομής του Βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη, ύστερα από πρόσκληση του πρωθυπουργού Γιτσχάκ Ρα­μπίν, ο Αμιχάι διάβασε στίχους του, μεταξύ αυτών και την «Άγρια ειρήνη». Όταν ρωτήθηκε γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο ποίημα, απάντησε: «Το έγραψα όταν η ειρήνη ήταν μόνο ένα όραμα, λίγο πριν από το Σύμφωνο Ειρήνης με την Αίγυπτο. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι η ζωή είναι πολύ σύ­ντομη για να περιμένουμε να επέλθει φυσική ειρήνη. Η φύση πρέπει να υποβοηθηθεί, να προστατευτεί σαν τα αγριολούλουδα».