Τὰ κείμενα τῆς Γραμμικῆς γραφῆς Β, ὅσα μᾶς ἔχουν σωθεῖ, χαραγμένα σὲ πήλινες πινακίδες ἢ ζωγραφισμένα πάνω σὲ ἀμφορεῖς, εἶναι τὰ λογιστικὰ καὶ διοικητικὰ κατάστιχα τῶν μυκηναϊκῶν ἀνακτόρων. Δὲν ἔχουν φυσιολογικὸ/λογοτεχνικὸ περιεχόμενο. Κυρίαρχο στοιχεῖο σ’ αὐτὰ εἶναι οἱ ἀριθμοὶ καὶ οἱ εἰκόνες τῶν καταγραφομένων ἀντικειμένων. Ὅσο παράδοξο καὶ ἂν ἀκούεται, εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ Ὁμήρου καὶ γενικότερα ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα στὴν διαχρονική της διάσταση ποὺ ἐνεφύσησε πνοὴ στὰ μυκηναϊκὰ κατάστιχα καὶ τὰ μετέτρεψε σὲ ἑλληνικὰ κείμενα. Γιατὶ οὔτε ἡ ἰδιοφυΐα τοῦ Ventris οὔτε ὁ γλωσσολογικὸς ὁπλισμὸς τοῦ Chadwick θὰ ἐπαρκοῦσαν γιὰ νὰ κατανοηθοῦν τὰ μυκηναϊκὰ κατάστιχα, χωρὶς τὴν συνδρομὴ τῆς Ὁμηρικῆς διαλέκτου καὶ γενικότερα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας. Λογοτεχνικὸ/φιλολογικὸ ἐνδιαφέρον ἀποκτοῦν τὰ μυκηναϊκὰ κατάστιχα μελετώμενα σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ Ὁμηρικὰ ἔπη, τῶν ὁποίων οἱ καταβολὲς (ρίζες) ἀνάγονται στὰ μυκηναϊκὰ χρόνια. Μυκηναϊκὰ κείμενα καὶ Ὁμηρικὰ ἔπη ἀλληλοδιαφωτίζονται.

Καὶ ἂν τὸ ἀνὰ χεῖρας «Λεξικὸ τῆς Μυκηναϊκῆς Ἑλληνικῆς» ἔχει κάποια ἀξία, αὐτὸ ἔγκειται στὴν ἐπιμονὴ τοῦ ὑπογράφοντος νὰ διαφωτίζει τὰ μυκηναϊκὰ κείμενα σχετίζοντάς τα συνεχῶς μὲ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα στὴν διαχρονική της πορεία, ξεκινώντας μὲ τὴν γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου, καθηλωμένη μὲ τὴν γραφὴ ἀπὸ τὸν 8ο π.Χ. αἰ., ἀλλὰ καὶ συνεχίζοντας τὴν πορεία της μέσα στοὺς αἰῶνες ἕως σήμερα.