«Μία μέρα πρόσφερε τη ζωή, μια άλλη χάριζε τον θάνατο», αναφέρεται σε κάποια από τις γραμμές που υφαίνουν αυτήν την ιστορία και κάτι τέτοιο μοιάζει με ανατροπή μόνο υπό το σκιόφως της λήθης της εξατομίκευσης της ζωής, όχι δε, στο φως του κάθε προσωπικού βίου ως κάτι το πανανθρώπινο, εκεί που υπάρχει συντονισμός με τη συχνότητα μιας σκληρής ή εύκολης, πάντως ατομικής, καθημερινότητας και όχι στα κύματα της Κοινωνίας, όπου η θυσία σε ξανοίγει στην υφήλιο. Ο -ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατο γένηται - θάνατος είναι ο φύλακας άγγελός μας και μέσα από αυτήν την υποδουλωτική συχνότητα• ίσως κάτι τέτοιο να συμβαίνει και στην παρούσα νουβέλα. Όμως η πρόθεση παραμένει η μεγαλύτερη προϋπόθεση και καρτερά την πράξη, για να μην εκπέσει η αποτυχία της σε δικαιολογία. Ο Bjornstjerne Bjornson μας τοποθετεί εκεί, όπου τα τάλαντα και οι διαστάσεις του ανθρώπινου νοσούν και καθίστανται εμμονές, δηλαδή εκεί, όπου η επιστήμη και η πίστη συγκρούονται, ζουν με προφάσεις και πεθαίνουν με δικαιολογίες. Μεταξύ των πεποιθήσεων, το δράμα της αθωότητας – το μόνο που μετρά. Σύζυγοι – ανέπαφες εφαπτόμενες. Και στο κενό ουσίας που χαίνει ανάμεσα σε βεβαιότητες, τα παιδιά. Όλα αυτά, σε μια μεριά της ομορφιάς του κόσμου, όπου «Παντού η θάλασσα έφτανε ως εκεί που ξεκινούσε το χιόνι. Μικρές φθαρμένες πέτρες και λίγα φύκια, μόνο αυτά σε διευκόλυναν να διακρίνεις πού χωρίζονταν αυτές οι δύο εκδοχές της ίδιας φύσης. Το νερό, το χιόνι, τα δύο τους χρώματα. Ποίηση και πραγματικότητα, με την ποίηση, εξίσου πραγματική με τη δεύτερη και την πραγματικότητα, λιγότερο διαρκή από την πρώτη».