Τι κοινό έχουν ο πόλεμος, η ζάχαρη, ο έρωτας και το σύμπαν;

Κατά πάσα πιθανότητα σκέφτεσαι ήδη πάρα πολύ. Η απάντηση δεν απαιτεί ανάλυση, αλλά επιφανειακή σκέψη. Όλα-είναι-λέξεις! Αν συμφωνήσουμε πως, ἐν ἀρχῇ, καθένα από τα παραπάνω είναι μια λέξη και, εφόσον οι λέξεις αποτελούν μέρη κάποιας γλώσσας και, εφόσον η γλώσσα, δηλαδή ο Λόγος, είναι κοινωνικό κατασκεύασμα για την εξυπηρέτηση της ανθρώπινης επικοινωνίας, τότε καθετί που απορρέει από το Λόγο είναι αναγκαστικά κοινωνικό κατασκεύασμα.

Πώς είναι δυνατόν το σύμπαν να είναι κοινωνικό κατασκεύασμα; Το σύμπαν προϋπάρχει του ανθρώπου.

Σαφώς, μα το σύμπαν ξεκίνησε να μελετάται, αφού ο άνθρωπος του έδωσε ένα όνομα. Η ύπαρξη κάποιου επικυρώνεται αναγκαστικά μέσα από άλλους· ένας άνθρωπος, ένας ιός, ένα γαλαξίας επίσης.

Δηλαδή εγώ δεν υπάρχω εάν οι άλλοι δεν επικυρώσουν την ύπαρξη μου;

Όχι. Δίχως τη συνείδηση, δίχως το “εγώ” δεν θα υπήρχε η ανάγκη για επικοινωνία, καθώς πρέπει πρώτα να αντιληφθείς τους άλλους ως κάτι ξεχωριστό από εσένα, προκειμένου να θελήσεις να τους προσεγγίσεις. Ο Λόγος δίνει υπόσταση στα πάντα· όλη η ανθρώπινη πραγματικότητα βασίζεται στο Λόγο και οτιδήποτε εκτός αυτού μοιάζει να μην υπάρχει, καθώς είναι Άλογο.