Φαίνεται ότι στο ανθρώπινο είδος, όπως σε όλα τα γνωστά μας είδη, κυριαρχεί η προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον του.

Συνεπώς παρόλο που χάρις εκείνη ισχυριζόμαστε ότι μπορεί και προσαρμόζεται στο διαρκώς δημιουργούμενο από τον ίδιο δομημένο περιβάλλον, φανερά ο οργανισμός του έχει παρόμοια προσαρμοστεί στα δισεκατομμύρια χρόνια ζωής του στο φυσικό περιβάλλον του τόπου του, όπως για παράδειγμα στις φυσικές, ανεπεξέργαστες χημικώς τροφές της περιοχής του.

Το ίδιο γεγονός έχει να κάνει και με τις αναπτυγμένες ανθρώπινες αρετές του, αυτό που λέμε να είναι κανείς άνθρωπος, το οποίο και ισχυριζόμαστε ότι έχει και εξακολουθεί να αφήνει συγκεκριμένο ίχνος στο DNA του.

Καθοδηγητικά το να συμπεριφέρεται κανείς ανθρώπινα νομίζουμε ότι συμβαίνει, όταν αγαπάει πολύ τόσο τον εαυτό του όσο και τον πλησίον του, ώστε το ένα ως γεγονός να δίνει το μέτρο του στο άλλο.

Άρα παρόλο που η προσαρμοστικότητα του στο περιβάλλον ως μηχανισμός αρμονίας ή επιβίωσης σε βάθος γενεών θα συμπεριλάβει και το σύγχρονο δομημένο περιβάλλον του και τις αμφίδρομες σχέσεις τους που αναπτύσσονται σε αυτό, το ασφαλές εν γένει σήμερα για την Υγεία του ανθρώπου είναι να στρέφεται σε ότι πιο κοντινό του φυσικό και ανεπεξέργαστο χημικώς υπάρχει, συνάμα και οικείο στην οντότητά του…