Ξεκινώντας με ένα ποίημα ωδή στη δόξα του Μαρόκου, ο Ταχάρ Μπεν Ζελούν τοποθετεί τους ήρωές του στο χρυσό τρίγωνο: την πολύβουη Καζαμπλάνκα, πόλη του ωκεανού, την ονειροπόλα μεσογειακή Ταγγέρη και τη θρησκευτική βορεινή Φες. Μέσα από αυτές τις σκληρές ή αντίθετα ανάλαφρες ιστορίες, ο συγγραφέας ταξιδεύει τον αναγνώστη στους αιώνες, στις διαφορετικές πολιτισμικές, θρησκευτικές κοινότητες και γλώσσες, στις όχθες της Μεσογείου και του Ατλαντικού.
Μας θυμίζει τον πλούτο ενός πολύγλωσσου και πολυπολιτισμικού Μαρόκου -με την Ταγγέρη, τόπο καλλιτεχνικού οργασμού και συνάντησης συγγραφέων από όλο τον κόσμο- και επινοεί πρόσωπα που κάτι τυχαίο κλονίζει και ανατρέπει τη ζωή τους: μία πανούργα γυναίκα που είναι έτοιμη να προκαλέσει την καταστροφή, μπλεξίματα και αδιέξοδα με τη διοίκηση που κάνουν τη ζωή κόλαση, μία νεανική αγάπη που δεν έπρεπε να την είχαν συναντήσει ξανά, καλεσμένοι σε ένα δείπνο που έρχονται αντιμέτωποι με το βάρος των παραδόσεων.
Η μαροκινή κοινωνία έχει δύο πρόσωπα και μιλά δύο γλώσσες, η υποκρισία βασιλεύει παντού, διαφθορά στις ανώτερες τάξεις, μπαξίσι στις χαμηλές, μία κοινωνία με πολλά τρωτά, όπου η μιζέρια συνυπάρχει με τον πλούτο, μία χώρα διχασμένη ανάμεσα στη Δύση και τις δικές της θρησκευτικές ρίζες, που αγωνίζεται να υπάρξει…
Από μία μεδίνα μέχρι μία μεγαλούπολη, από μία αχυροκαλύβα μέχρι ένα πολυτελές ξενοδοχείο, από μία παραλιακή κόγχη μέχρι ένα υπέροχο παλάτι, ο συγγραφέας ξετυλίγει την αφήγησή του, με τρόπο λιτό, αλλά μεστό, αδειάζει ό,τι κουβαλά μέσα του, με αναφορές σε κινηματογραφικές ταινίες, στο θέατρο, στους μεγάλους, στον Θερβάντες, στον Μπόρχες, και τα μαζεύει επιδέξια σε μία ροή γεγονότων και σκέψεων όπου, μυθιστορηματικά, ποιητικά, τρυφερά, δοξάζει το ανθρώπινο Μαρόκο.