Τα πρόσφατα χρόνια, οι σπουδές για την αναπηρία εμπνεύστηκαν και πορεύτηκαν με βάση ένα μοντέλο αναπηρίας που ενδιαφέρεται κυρίως για τους υλικούς αποκλεισμούς και τις ανισότητες που βιώνουν οι ανάπηροι άνθρωποι. Αν και πρόκειται για ένα σοβαρό αντιστάθμισμα σε ένα παθολογικοποιητικό ιατρικό μοντέλο, το κοινωνικό μοντέλο διακινδυνεύει να εμφανίσει μια φτωχή και ασώματη όψη αναπηρίας, μια όψη που αγνοεί την ψυχολογική φύση της καταπίεσης και τις επιπτώσεις της. Το βιβλίο του Watermeyer με τίτλο «Αναπλαισιώνοντας την ψυχολογία του μισαναπηρισμού», προτείνει μια νέα, απαρτιωμένη προσέγγιση, αξιοποιώντας την ψυχανάλυση για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της εννοιολόγησης ψυχολογικών όψεων ζωής με μισαναπηρισμό. Οι ψυχαναλυτικές ιδέες βρίσκουν πεδίο εφαρμογής σε κοινωνικές ανταποκρίσεις στη βλάβη, δίνοντας νόημα στις πολύμορφες προκαταλήψεις, καθώς και σε προβλήματα πολιτικών της αναπηρίας και έρευνας. Μια τέτοια προοπτική διερευνά την ατομική ψυχολογική εμπειρία, ενώ ταυτόχρονα ασκεί μια αιχμηρή κριτική των κοινωνικών δυνάμεων της καταπίεσης. Το βιβλίο αρθρώνει μια επιχειρηματολογία που αναδεικνύει το πώς μπορούμε να θεωρητικοποιήσουμε τις ψυχολογικές διεργασίες και τις αποτυπώσεις μιας προκατειλημμένης κοινωνίας, αποφεύγοντας την παθολογικοποίηση ατόμων σε αντίξοες συνθήκες.
Εισαγωγή από την αγγλική έκδοση του βιβλίου, εκδόσεις Routledge

Μεταφραστές: Άννα Μπίμπου, Χρυσούλα Γκόγκα, Ευαγγελία Καραουλάνη, Χριστίνα Λαζαρίδου, Σοφία Μάλλιου, Δήμητρα Μάρκου, Βασίλης Μοτσιόλας, Νίκος Μπριάζης, Δέσποινα Στεφανίδη