Πόσο ανθεκτικός είναι ο άνθρωπος στον εγκλεισμό; Τι είναι πιο επίφοβο για εκείνον, το αρχικό σοκ ή η συνήθεια; Πώς δοκιμάζεται η σχέση με τον εαυτό και με τον άλλον; Ποιο από τα ένστικτά του αποδεικνύεται πιο γόνιμο σε αυτή την συνθήκη; Τι επιλέγει όταν έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία; Οι ήρωες ετούτου του θεατρικού έργου δεν διαφέρουν και πολύ από τους ήρωες της πραγματικότητας, δηλαδή τον καθένα από εμάς. Γι’ αυτό και δεν είναι σε θέση να δώσουν οριστικές απαντήσεις σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα που γεννά το μεταμοντέρνο γίγνεσθαι, το οποίο μοιάζει όλο και περισσότερο με έναν διαρκή αθέατο πόλεμο. Μπορούν, όμως, μέσα από τις κωμικοτραγικές τους αντιδράσεις στην ειδική κατάσταση της υποχρεωτικής καραντίνας να λειτουργήσουν ως καθρέφτες, στην επιφάνεια των οποίων ο θεατής ενδέχεται να εντοπίσει την δική του αλήθεια… ή τα ψεύδη με τα οποία αναγκάζεται να συμφιλιωθεί. Γιατί, όπως είπε ο Γάλλος συγγραφέας Jules Renard, «για να κάνεις θέατρο πρέπει να σε ενθουσιάζουν τα ψέματα». «Ή και το αντίθετό τους, οι αλήθειες…», θα συμπληρώναμε εμείς.