Όταν διδασκόταν το μάθημα της δυναμικής και ρύθμισης διεργασιών ως προπτυχιακό μάθημα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, το σύνολο του μαθήματος ήταν οργανωμένο γύρω από τον μετασχηματισμό Laplace και από την προσέγγιση των συναρτήσεων μεταφοράς. Αυτή η εννοιολογική και μεθοδολογική προσέγγιση ακολούθησε τη λογική που υιοθετήθηκε στις δεκαετίες του 1950 και 1960 στην εκπαίδευση των χημικών μηχανικών και αντανακλούσε την ανάπτυξη και την καθολική αποδοχή των ηλεκτρονικών PID ρυθμιστών. Η πρακτική αυτή ήταν αρκετή για την εκπαίδευση των αποφοίτων εκείνης της εποχής. Σήμερα, τα περισσότερα από τα προπτυχιακά μαθήματα στη δυναμική και ρύθμιση διεργασιών ακολουθούν την ίδια μεθοδολογική προσέγγιση, η οποία βασίζεται στον μετασχηματισμό Laplace και στις συναρτήσεις μεταφοράς. Η τεχνολογία της ρύθμισης διεργασιών έχει, ωστόσο, αλλάξει ριζικά τα τελευταία 60 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι οι ρυθμιστές PID εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται εκτενώς, οι προβλεπτικοί ρυθμιστές που βασίζονται σε μαθηματικά μοντέλα αποτελούν το βιομηχανικό πρότυπο, ιδίως στις εφαρμογές προηγμένης ρύθμισης. Οι προβλεπτικοί ρυθμιστές που βασίζονται σε μαθηματικό μοντέλο διατυπώνονται στον χώρο του Laplace και στον συνεχή χρόνο. Υπάρχει, κατά συνέπεια, χάσμα μεταξύ της διαθέσιμης τεχνολογίας αιχμής και της διδασκαλίας του αντίστοιχου προπτυχιακού μαθήματος. Η ύπαρξη του χάσματος αναγνωρίζεται από όλους, όπως και η ανάγκη να αντιμετωπιστεί. Αυτό το βιβλίο παρέχει μια ρεαλιστική λύση για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το χάσμα και οι πτυχιούχοι χημικοί μηχανικοί να είναι μηχανικοί να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για να χρησιμοποιούν τις μοντέρνες μεθόδους ρύθμισης διεργασιών. Το βιβλίο αυτό έχει αναπτυχθεί μέσω της διδασκαλίας στα τμήματα Χημικών Μηχανικών του Texas A&M University και του Πανεπιστημίου Πατρών.