Σ’ ένα βιβλίο που υπερβαίνει είδη και κατηγορίες, ο Ντάνιελ Μέντελσον διερευνά τις μυστηριώδεις συνδέσεις ανάμεσα στο τυχαίο της ζωής που ζούμε και στην τέχνη των ιστοριών που αφηγούμαστε. Συνδυάζοντας απομνημονεύματα, βιογραφία και κριτική λογοτεχνίας, τα Τρία δαχτυλίδια συνυφαίνουν τις ιστορίες τριών εξόριστων συγγραφέων που στράφηκαν στα κλασικά έργα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν τα δικά τους αριστουργήματα – έργα στοχασμού πάνω στην ίδια τη φύση της αφήγησης: του Έριχ Άουερμπαχ, του Εβραίου φιλολόγου που δραπέτευσε από τη Γερμανία του Χίτλερ και έγραψε τη Μίμηση, την κλασική του μελέτη σχετικά με τη λογοτεχνία της Δύσης, στην Ιστανμπούλ• του Φρανσουά Φενελόν, του Γάλλου αρχιεπισκόπου του 17ου αιώνα, που συνέγραψε τις «Περιπέτειες του Τηλέμαχου» – μια ευφυέστατη συνέχεια της Οδύσσειας και συγκεκαλυμμένη κριτική στον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄, η οποία αποτέλεσε το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ στην Ευρώπη για εκατό χρόνια και είχε σαν αποτέλεσμα την εκτόπισή του· και του Γερμανού μυθιστοριογράφου Β. Γκ. Ζέμπαλντ, αυτοεξόριστου στην Αγγλία, του οποίου οι χαρακτηριστικά μαιανδρικές αφηγήσεις διερευνούν θέματα κοινά με την «Οδύσσεια», όπως ο ξεριζωμός, η νοσταλγία, ο χωρισμός από την πατρίδα.
Ταυτόχρονα, σ’ αυτές τις ιστορίες εξορίας και καλλιτεχνικής κρίσης, συμπλέκεται και η περιγραφή της αγωνίας του ίδιου του Μέντελσον κατά τη συγγραφή δύο από τα δικά του βιβλία –μιας οικογενειακής σάγκα σχετικά με το Ολοκαύτωμα και ενός αυτοβιογραφικού χρονικού για τη μελέτη της «Οδύσσειας» μαζί με τον ηλικιωμένο πατέρα του–, βιβλία που τα στοιχειώνουν ιστορίες άγχους και περιπλάνησης. Καθώς τα «Τρία δαχτυλίδια» οδεύουν προς την εκπληκτική τους κορύφωση, μια αποκάλυψη για το πώς συνδέονταν οι ζωές των τριών αυτών προσώπων υπερβαίνοντας γεωγραφικά σύνορα, γλώσσες και αιώνες, ο αναγνώστης αναγκάζεται να αναθεωρήσει τα πάντα γύρω από τη σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και την ιστορία, την τέχνη και τη ζωή.