Η Νανά έπαψε να προβάλλει αντιστάσεις. Σήκωσε τα χέρια της και χάιδεψε απαλά το πρόσωπο της Λένας. Χάιδευε κάθε σημείο του απαλά, χωρίς ίχνος βιασύνης. Και αφού χόρτασε από την ομορφιά του προσώπου της, έσκυψε και τη φίλησε.
Το φιλί της αρχικά ήταν δειλό, όμως όσο περνούσαν τα λεπτά γινόντουσαν πιο θαρραλέες και οι δύο. 'Ολο το απόγευμα το πέρασαν κάνοντας έρωτα. Εξερευνούσε η μία το κορμί της άλλης. Έδινε η μία στην άλλη την τροφή που έλειπε τόσα χρόνια από την ψυχή τους...

Μέσα στο μικρό, κρύο και όλο υγρασία δωμάτιο, η Ηλιάνα κοίταζε τον πατέρα της χωρίς να σαλεύει. Τα δάκρυα, της έκαιγαν τα μάτια, αλλά δεν τα άφηνε να κυλήσουν, φοβούμενη μήπως θυμώσει πιο πολύ ο Βαγγέλης.
"Μη φοβάσαι" της είπε αυτός. "Δε θα σου κάνω κακό. Θέλω μόνο να σου δείξω τι είναι η αγάπη."
"Η αγάπη πατέρα;" αναθάρρεψε και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της...

Πολλά χιλιόμετρα μακρυά, σε δύο διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, η Λένα και η Ηλιάννα, μία γυναίκα και ένα παιδί, μία μάνα και μία κόρη, ζουν χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια και τι πραγματικά συμβαίνει στη ζωή της καθεμιάς. Άραγε θα σμίξουν ποτέ; Η αλήθεια θα φανερωθεί; Η λύτρωση θα μπορέσει να έρθει και για τις δύο;