Η ουσία της ζωής του ανθρώπου δεν προσδιορίζεται από την ηλικία, μα από τη θέση που σε κάθε φάση της ζωής του παίρνει απέναντι στα αμείλικτα διλήμματα της ύπαρξης: μαχητικότητα ή παραίτηση, απαιτητικότητα ή μοιρολατρία, αισιόδοξη οπτική ή πεσιμισμός. Και η Ειρήνη, η κεντρική ηρωίδα της μυθιστορηματικής αυτής βιογραφίας, απάντησε νωρίς στα διλήμματα αυτά, επιδιώκοντας σε κάθε περίοδο αλλά και σε κάθε όψη της πορείας της στον κόσμο τούτο να ζήσει μια ζωή ολοδική της κι όχι ξένη, γεμάτη νεανικό οίστρο κι όχι κενή από την «πρώτη ουσία, την αρχή».
Η Χριστίνα Ξύδη-Ζαβλιάρη αποπειράται να καταγράψει με ρεαλισμό, λεπτές δόσεις χιούμορ και τρυφερότητα τη ζωή μιας γυναίκας που επέλεξε να ζήσει όπως αρμόζει σε κάθε γυναίκα που ασφυκτιά στα στενά όρια τα οποία οι στερεοτυπικές αντιλήψεις χαράσσουν ακόμα και σήμερα: αδέσμευτη από τις συμβατικές επιταγές της εποχής και δεσμευμένη μονάχα στους ευγενείς στόχους, στη στήριξη των αγαπημένων της προσώπων αλλά και όσων είχαν ανάγκη, στην υπεράσπιση του δίκιου.
Η αφήγηση της ζωής της Ειρήνης, μιας ζωής που τόσο με το περιεχόμενο της όσο και με τη διάρκειά της χώρεσε τα πάντα, γίνεται το όχημα για να ταξιδέψουμε σε όλο τον 20ό αιώνα, από τις πολυτάραχες αρχές του μέχρι και το «millenium», το ορόσημο της αλλαγής χιλιετίας, πριν καταλήξουμε στη σημερινή εκρηκτική εποχή. Τα παιδικά χρόνια στην επαρχία, τα εφηβικά και νεανικά στην Αθήνα, ο μεγάλος έρωτας, τα μαύρα χρόνια της Κατοχής, αλλά και η αύρα της Αντίστασης, η μεταπολεμική και μετεμφυλιακή ζωή, η κοινωνική ανησυχία αλλά και η ευκαιρία για μια πλατιά πολιτιστική καλλιέργεια, η επαφή με την Ευρώπη, η εφταετία της χούντας, το τελευταίο τέταρτο του αιώνα και η σταδιακή απώλεια των ανθρώπων που τη σημάδεψαν, η ανατολή της χιλιετίας και η περήφανη δύση της ζωής της.
Ένα οδοιπορικό σε ολόκληρο τον 20ό και στις αρχές του 21ου αιώνα με τα μάτια μιας γυναίκας ελεύθερης κι ασυμβίβαστης, που ρούφηξε τη ζωή ως το μεδούλι και διάλεξε το δρόμο της «αιώνιας» νιότης, χωρίς να χρειαστεί να πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο.