Μια μοναδική ιστορική μελέτη για τη δυναμική επανεμφάνιση της αρχαίας ονοματοδοσίας, από τα προεπαναστατικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας.
Σε ποια χρονική περίοδο και κάτω από ποιες συνθήκες ξεκίνησαν οι Έλληνες να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα χριστιανών αγίων, σταματώντας να τα ονοματίζουν με εκείνα των παππούδων και των γιαγιάδων τους; Τι το σχετικό συνέβη στο πρώτο μισό του 15ου αιώνα στον Μυστρά και πώς συνδέεται με τη δραστηριότητα της φρατρίας του Πλήθωνα Γεμιστού; Για ποιον λόγο, παραμονές της Επανάστασης του 1821, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ στηλίτευε σε εγκύκλιό του την «ανάρμοστο κατάχρηση» των Ελλήνων, αναφερόμενος στις αρχαίες ονοματοδοσίες που πραγματοποιούσαν ακολουθώντας τα κελεύσματα των ιδεών του Διαφωτισμού; Ποια τα αίτια επαναφοράς του φαινομένου κατά τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα σε αλύτρωτες –εκείνη την εποχή– περιοχές του ελλαδικού χώρου και της Μ. Ασίας; Και, τέλος, χρησιμοποιώντας επίσημα στοιχεία από τα ληξιαρχεία της χώρας μας, πώς εξηγείται η δυναμική επανεμφάνιση των αρχαίων ελληνικών ονομάτων κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μια πρακτική που παρακάμπτει παγιωμένες για την ελληνική κοινωνία συνήθειες;
Ο δημοσιογράφος και ιστορικός μελετητής, Μηνάς Παπαγεωργίου, παρουσιάζει συνοπτικά και με τη βοήθεια των πηγών της κάθε εποχής, ένα θέμα αναπάντεχα συναρπαστικό, που διατρέχει τους τελευταίους δεκαεπτά αιώνες της ελληνικής ιστορίας. Από τις μεθοδεύσεις του Ιωάννη του Χρυσόστομου μέχρι τις πνευματικές προετοιμασίες του ’21 και από τον αλυτρωτισμό περιοχών που δεν είχαν ενσωματωθεί στον εθνικό κορμό κατά την αυγή του 20ού αιώνα έως και σήμερα, τα αρχαία ελληνικά ονόματα βρίσκονται στο επίκεντρο μιας υπόγειας διαμάχης που στην ουσία της συνδέεται άμεσα με τη διαμόρφωση της νεοελληνικής ταυτότητας.