Η Ρόη είναι σαράντα ετών και εργάζεται ως επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας. Χωρισμένη εδώ και χρόνια από έναν άντρα άπιστο και επιπόλαιο, απολαμβάνει την καθημερινότητά της, την οποία μοιράζει ανάμεσα στους φοιτητές της, την αγαπημένη της φίλη Άννα, και τα βιβλία της, αυτά που γράφει και αυτά που διαβάζει μανιωδώς. Ένας παλιός γνώριμος μπαίνει ξαφνικά στη ζωή της για να ανατρέψει όσα θεωρούσε ως τότε δεδομένα. Η σχέση οικειότητας που αναπτύσσεται μεταξύ τους γίνεται αφορμή για πικρές διαπιστώσεις ως προς τους ανθρώπους που η Ρόη θεωρεί κοντινούς της, αλλά και προς τον ίδιο της τον εαυτό. Με φόντο τις τραγικές απώλειες και την απομόνωση στα χρόνια του κορωνοϊού, το έργο αυτό αναγκάζει τον αναγνώστη να στρέψει το βλέμμα και σε μια άλλη απομόνωση: εκείνη των εσωτερικών, αλλεπάλληλων ματαιώσεών μας.

Μια μυθιστορία εμπνευσμένη απ’ το ποίημα του T.S. Elliot, «Κούφιοι Άνθρωποι». Άνθρωποι που μπροστά στα ηθικά προβλήματα δεν παίρνουν θέση, που περνούν τη Στύγα χωρίς να φτάσουν ποτέ στην Κόλαση, αλλά ούτε και στον Παράδεισο. Κι αν δεν πάλλονται εσωτερικά τα συναισθήματά τους, θα ’ρθει η ώρα που παραφράζοντας τον ποιητή, έτσι θα τελειώσει ο κόσμος τους: όχι μ’ έναν βρόντο, αλλά μ’ έναν λυγμό.

Γιατί ζουν στην πεθαμένη χώρα μιας φραγκοσυκιάς χωρίς άνθη. Μόνο με αγκάθια…