“Ο καπιταλισμός είδε τη γη όπως ένας ξένος στρατός μία κατακτημένη χώρα”.

Ο “αριστερός” (ή αριστερούλης) εμφανίζεται σήμερα ως καταπιεσμένος εαυτούλης, που του φταίνε όλοι οι άλλοι. Η ανασφαλής άμυνά του είναι ή εξιδανικευμένοι αγώνες του παρελθόντος ή ανεύθυνα όνειρα και οράματα του μέλλοντος. Κληρονομίες και ευσεβείς πόθοι.

Όπως ο νεοέλληνας με τους αρχαίους προγόνους.

Το παρόν στη ζωή είναι γεμάτο “αγανάχτηση” και καταγγελία. Απουσιάζει η Πολιτική, ως βέλτιστη διαχείριση του παρόντος, με ανοιχτή προοπτική σε γόνιμο μέλλον.

Υπερτονισμός της οικονομικής φτώχειας, αδιάφορη υποβάθμιση του γενικευμένου φαινομένου της διανοητικής και ηθικής κατάπτωσης.

Άφαντος ο “Πλαστουργός της νιάς ζωής”, ο Οδηγητής με το μαχαίρι του φωτισμένου νου, όπως τα παράστησε ο μπαρμπα-Κώστας Βάρναλης. Από τις “εγκυμοσύνες” της Ανάγκης προκύπτουν εκτρώματα.

Οι άνθρωποι της γενιάς μου, καθώς κάθε μέρα η ζωή μας λιγοστεύει, νιώθουμε “Τελευταίοι των Μοϊκανών”. Για άφεση των αμαρτιών μας, ας προσπαθήσει ο καθένας και η καθεμία μας να διασώσει και να κληροδοτήσει στις διάδοχες γενιές ό,τι πολύτιμο και αδαπάνητο, χρήσιμο, ενδεχομένως, στους δικούς τους δύσκολους λογαριασμούς για την αναζήτηση και διεκδίκηση μίας ευτυχισμένης ζωής, σε έναν απρόβλεπτο και ανισόρροπο κόσμο, στο φόντο του παγερού και αδιάφορου σύμπαντος..

Αυτό το πόνημα (μικρόν βιβλίον μικρόν κακόν) είναι σαν μήνυμα ναυαγού σε μπουκάλι γυάλινο, ποντισμένο, ανάκατα στην πλαστική ταφόπλακα, στον ωκεανό του κόσμου…