«Θα προτιμούσα αυτές οι προτάσεις να μην υπάρχουν καθόλου αλλά κρίνω πως πρέπει, κυρίως για να έχει ο αναγνώστης το μοναδικό εφόδιο που ίσως παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον ή αναγκαιότητα για την ανάγνωση αυτής της συλλογής. Θα περιοριστώ, ωστόσο, στα βασικά. Τα διηγήματα που ακολουθούν είναι ένα πείραμα. Κάποιος ήρωας, σχεδόν τυχαίος, ένα γέννημα της στιγμής, υπάρχει μέσα σε μια συνθήκη. “Ένας έφηβος βαδίζει σε μια μεγάλη λεωφόρο”. “Μία γυναίκα, ξαπλωμένη στον καναπέ κοιτάζει φωτογραφίες στο κινητό της”. Ένας άντρας λέει: “δεν είμαι κακός”. Από κει και πέρα η πορεία του, του ανήκει. Είναι πάντα συναρπαστικό να γράφει κάποιος έτσι γιατί την ίδια στιγμή που είναι συγγραφέας, είναι και αναγνώστης. Είναι, επίσης, και κάπως τρομαχτικό να αντικρίζεις το βάθος που μπορείς να φτάσεις. Προσπάθησα να δώσω στη διαδικασία της συγγραφής την απόλυτη ελευθερία της ύπαρξης. Αυτή πέταξε από όπου ήξερε (από κάπου ξεκινάει η κάθε πτήση κι αν πρέπει να μιλήσουμε για λέξεις, τότε το σημείο εκκίνησης είναι σχεδόν πάντα οι λέξεις που έγραψαν κάποιοι άλλοι και αγαπήσαμε πολύ) και προς όπου επιθυμούσε (κι αν πρέπει να μιλήσουμε για λέξεις, εννοώ προς όπου άντεχε). Έγινε μια Τυτώ Άλμπα . Ένα θανατοπούλι που μεταφέρει ψυχές στον άλλο (σε έναν άλλο, τουλάχιστον) κόσμο. Εγώ πήγα μαζί της. Κι αυτά τα πλάσματα συνάντησα να περπατούν τον δρόμο τους μέσα στην άγρια ερημιά της».

****

[...]Στην άκρη του κόλπου φαινόταν τώρα καθαρά. Η Ιθάκη ασθμαίνοντας κινούσε τα γρανάζια στα έγκατα αυτής της γης και η Υψικάμινος ξερνούσε σκόνη και οπιούχα αέρια κρύβοντας τον ήλιο, βάφοντας κόκκινο τον ήλιο, φτιάχνοντας από τον κίτρινο νάνο ένα βουβό, πολυτραγουδισμένο άστρο. Στάθηκε στη βάση της. Του φάνηκε πρόχειρο το θεμελίωμα μα ήταν μπροστά του θεόρατη, εκατοντάδες μέτρα ψηλή, κόκκινο τούβλο πάνω στο κόκκινο τούβλο και στους αρμούς μικρά πετραδάκια, χρωματιστά γυαλάκια στρογγυλεμένα από τη θάλασσα και τον άνεμο, κόκκοι ξανθωπής άμμου, χλωρά φύλλα, κοχύλια σπάνια πια των Σεφερικών σπηλιών και αποτσίγαρα.[...]