«Ο μουσικός πλούτος των τριών μεγάλων ιστορικών περιόδων τού πολιτισμού της Ελλάδας (Αρχαίας, Μεσαιωνικής και Νεότερης) είναι απεριόριστος. Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται μόνο τη Νεότερη ιστορία της Μουσικής. Θεώρησα χρέος μου να συγκεντρώσω και να διαφυλάξω όσα στοιχεία μου ήταν δυνατόν, διότι ενώ ο πεζός και ο έμμετρος λόγος και οι δημιουργίες στις εικαστικές τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική κ.λπ.) μιλάνε για τη συνεχή μέσα στους αιώνες ελληνική παρουσία, η έντεχνη μουσική μας κινδυνεύει από την αφάνεια, να πέσει στην ανυπαρξία».

Ο δεύτερος αυτός τόμος της Ιστορίας της ελληνικής μουσικής συνεχίζει με τους μουσουργούς της έντεχνης ελληνικής μουσικής, από το 1988 έως τις μέρες μας. Ευελπιστώ να συνεχίσει κάποιος μουσικολόγος με τους νεότερους μουσουργούς, διότι όλα εξελίσσονται με νέους ρυθμούς και τεχνική.

Η μουσική είναι μια γλώσσα «πριν» από τη γλώσσα και «πέρα» από τη γλώσσα. Η καλή μουσική δεν χρήζει φιλοσοφικές αναλύσεις για να γίνει κατανοητή, αλλά ευχάριστες μελωδίες για να γίνει αγαπητή.