Βρήκε επιτέλους ο Ρόμπερτ Χάντερ έναν αντίπαλο αντάξιό του;
«Ντετέκτιβ, πιστεύεις ότι ο διάβολος υπάρχει;» ρώτησε ο αστυνομικός από την άλλη άκρη της γραμμής. «Γιατί αν δεν το πιστεύεις… ίσως ν’ αλλάξεις γνώμη όταν θα έρθεις εδώ».
Ο ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ καλείται στην πιο βίαιη σκηνή εγκλήματος που έχει αντικρίσει ποτέ. Και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικό όταν η νεκροψία αποκαλύπτει το ποίημα που άφησε ο δολοφόνος στη σορό του θύματος.
Σύντομα βρίσκεται κι άλλο πτώμα. Οι δύο φόνοι διαφέρουν ως προς τη μέθοδο και την υπογραφή του δολοφόνου, όμως η βιαιότητά τους υποδεικνύει ότι πίσω και από τα δύο εγκλήματα βρίσκεται ο ίδιος δράστης. Οι φόβοι του Χάντερ επιβεβαιώνονται όταν ανακαλύπτεται το δεύτερο τμήμα του ποιήματος.
Όμως αυτή η ανακάλυψη δεν συνδέει απλώς τους δύο φόνους −αφήνει να εννοηθεί ότι πρόκειται για έργο ενός σίριαλ κίλερ.
Ο Ρόμπερτ Χάντερ, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία στα οποία να μπορεί να βασιστεί, πρέπει να συλλάβει τον πιο πειθαρχημένο, τον πιο συστηματικό δολοφόνο που έχει συναντήσει ποτέ. Κάποιον που τρέφεται από το «φόβο»» των θυμάτων του, κάποιον για τον οποίο ο θάνατος είναι ένα μάθημα που πρέπει να δοθεί.