Η ζωή μας ξεκινάει με μια αγκαλιά. Άλλοι την έχουν και άλλοι όχι. Η Ψυχανάλυση έχει οδηγηθεί στη σχέση μεταξύ της μητέρας και του βρέφους εδώ και σχεδόν έναν αιώνα προκειμένου να μπορέσει να καταλάβει τα ψυχολογικά προβλήματα των ανθρώπων και να τους βοηθήσει αποτελεσματικά.
Η εποχή μας είναι ναρκισσιστική. Ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του όσο ποτέ άλλοτε. Ο κόσμος έχει γίνει δύσκολος. Η επιθετικότητα, η αγένεια και ο φθόνος κυριαρχούν παντού. Όμως αν δεν την έχεις την αγκαλιά τότε που τη χρειάζεσαι και είναι απαραίτητη για να επιβιώσεις, ή αν κανείς δεν σε πρόσεξε, τότε θα είσαι ακόμα περισσότερο θυμωμένος. Γιατί δεν προέρχεται από την έξω πλευρά η επιθετικότητα, αλλά από τη μέσα. Από τον εαυτό μας.
Όλοι μας έχουμε έναν αληθή κι έναν ψευδή εαυτό. Αν έχουμε χαθεί μέσα στον ψευδή, τότε δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, παρά μόνο σε επίπεδο επιφανειακό. Σε ένα επίπεδο όπου κυριαρχεί η αδιαφορία. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να είμαστε σε επαφή με τον βαθύτερο, κρυμμένο, πληγωμένο εαυτό μας. Αλλά αυτό είναι απίθανο γιατί έχουμε άμυνες. Στην ψυχοθεραπεία αυτές οι άμυνες πέφτουν με τον καιρό. Και τελικός σκοπός είναι να μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους μέσα από τους διαφορετικούς διαύλους επικοινωνίας που διαθέτει ο καθένας.