Τούτο το εκτενές φιλοσοφικό σύγγραμμα είναι αφιερωμένο σε έναν κατά τα άλλα άγνωστο Αιβούτιο, του οποίου το παρωνύμιο Λιμπεράλης (δηλαδή γενναιόδωρος) μπορεί να έχει κάποια σχέση με το θέμα. Στο πρώτο Βιβλίο περιγράφεται η αχαριστία ως ένα από τα πιο κοινά κακά. Για αυτό όμως φταίνε κυρίως οι ίδιοι οι «ευεργέτες», γιατί χαρίζουν τις ευεργεσίες τους σε λαθεμένες περιπτώσεις. «Αξίζει να εξαπατηθεί όποιος σκέφτεται να λάβει όταν δίνει», γράφει ο Σενέκας.
Το Δεύτερο Βιβλίο εξετάζει λεπτομερώς τι πρέπει να λάβουν υπόψη οι ευεργέτες και οι αποδέκτες, προκειμένου μια ευεργεσία να εκπληρώσει τον σκοπό της: η αλαζονεία συνήθως αποδεικνύεται το μεγαλύτερο εμπόδιο και στις δύο πλευρές.
Τα υπόλοιπα Πέντε Βιβλία γεμίζουν με εξαιρετικά εκτενείς, μεμονωμένες κατά περίπτωση ερωτήσεις για το πρόβλημα της ευεργεσίας. Στο έργο τούτο εκτίθενται οι πιο περίεργες λεπτομέρειες: αν κάποιος μπορεί να διωχθεί για αχαριστία, αν ένας σκλάβος μπορεί να κάνει ευεργεσία στον κύριό του, αν πρέπει να κάνει ευεργεσία και στον αχάριστο, αν ο γιος πρέπει να είναι ευγνώμων για τις ευεργεσίες, που απ’ αυτόν έλαβε ο πατέρας του, αν μπορεί κανείς να δώσει κάτι στον σοφό, που κατέχει τα πάντα, και τέλος, αν πρέπει να εύχεται κακοτυχία στον άλλον, για να δημιουργήσει ευκαιρίες για βοήθεια. Έχει ασκηθεί μεγάλη κριτική κατά του έργου, το οποίο κυρίως έχει κατηγορηθεί για ασαφή δομή και κουραστική παραμονή στις σοφιστείες.