Ο ΚΥΝΗΓΟΣ ρώτησε: Κύριε, υπάρχει κάποιο μέσο με το οποίο θα μπορούσε να αποτραπεί αυτή η μοίρα;

Ο ΣΟΦΟΣ απάντησε: Κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει ποτέ το αναπότρεπτο. Δεν αλλάζει, όση προσπάθεια κι αν κάνει κανείς. Το δεξί χέρι είναι το δεξί χέρι, το αριστερό χέρι είναι το αριστερό· αυτό το γεγονός κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Το κεφάλι και τα πόδια δεν είναι δυνατόν ν’ ανταλλάξουν το ένα το άλλο. Ό,τι είναι, είναι. Ακόμα και η επιστήμη της αστρολογίας μπορεί μονάχα να προμαντεύει τι θα έρθει, δεν μπορεί όμως να αποτρέψει αυτό που πρόκειται αναπόφευκτα να συμβεί. Ωστόσο, οι σοφοί της αυτογνωσίας ζουν σε τούτο τον κόσμο σαν να βρίσκονται σε βαθύ ύπνο. Βιώνουν το αποτέλεσμα πράξεων του παρελθόντος, χωρίς να επιτρέπουν ποτέ, ακόμα κι όταν το σώμα πρόκειται να καεί, να διαταραχθεί η εσωτερική συνείδηση. Εξαντλούν όλα τα κάρμα.

Το πουρυάστακα (λεπτό σώμα) λειτουργεί, όταν λειτουργεί ο λωτός της καρδιάς· όταν ο λωτός αυτός κλείνει, το πουρνάστακα παύει να λειτουργεί. Όσο το πουρνάστακα λειτουργεί στο σώμα, το σώμα ζει· όταν σταματά να λειτουργεί, το σώμα πεθαίνει. Αυτό το σταμάτημα είναι δυνατόν να προκληθεί από κάποια μορφή εσωτερικής σύγκρουσης ανάμεσα στις ακαθαρσίες και στην εσωτερική φώτιση. Αν την καρδιά μας τη γεμίζουν μόνον καθαρές βάσανας (νοητική εξάρτηση), καθαρές τάσεις, τότε σταματά κάθε σύγκρουση, υπάρχει αρμονία, απελευθέρωση και μακροζωία. Διαφορετικά, όταν το πουρνάστακα σταματά να λειτουργεί, το σώμα πεθαίνει και το λεπτό σώμα επιλέγει ένα άλλο κατάλληλο σώμα για να εκπληρώσει τις κρυμμένες βάσανας. Χάρη σ’ αυτές τις βάσανας το πουρυάστακα, λησμονώντας τη φύση του ως αιώνιας συνείδησης, αμέσως δένεται με το νέο σώμα. Καθώς όμως η συνείδηση είναι άχρονη και παντογνώστρια, το νέο μονοπάτι που κατευθύνει το πουρυάστακα περπατά έναν ακόμα κύκλο. Το λεπτό σώμα παίρνει και εγκαταλείπει ο τζίβα σαν τα δέντρα που πεθαίνουν και κόβονται, αποβάλλουν τα παλιά. Οι σοφοί δεν αποδίδουν μεγάλη σημασία σ’ αυτές τις αλλαγές.