Μια νέα γυναίκα αιμόφυρτη μέσα στα λασπόνερα, μια μαριονέτα με σπασμένα τα σκοινιά της. Μπρος στον γκρεμό της απώλειας, άρπαξε το χέρι με το μεγαλύτερο τίμημα, αυτό του κουκλοπαίχτη της.

Η Χιονάτη δεν υπάρχει πια, οι κορδέλες της θυσία στη ματαιοδοξία ενός Ντον Τζοβάνι, τόσο μεγάλου όσο και τιποτένιου. Ένα παζλ η ζωή της, διαλυμένο από το βίαιο πέρασμα ενός αδίστακτου πορθητή. Γιατί η βία έχει πολλά πρόσωπα. Εμπόλεμη ζώνη το μυαλό της, με θύμα την πολύτιμη μνήμη. Ποια είναι; Από ποιο παραμύθι ξεπήδησε σαν γητεμένη βασιλοπούλα; Ποιο δηλητήριο τής στέρησε τον ίδιο της τον εαυτό; Μα όσα μας πονούν, όσα μας γλυκαίνουν, όσα μας σημαδεύουν είναι πάντα η ουσία της ύπαρξής μας. Η μουσική της, η μεγάλη της αγάπη, δεν αφήνει κανένα συναίσθημα κρυμμένο.

Όμως, αρκεί για να απαλύνει τον πόνο, την ορφάνια, την προδοσία; Η τέχνη υπήρξε ο δούρειος ίππος της άλωσής της. Η τέχνη που, όταν έχει απάντησή της τον άνθρωπο, όπως στη ζωγραφιά ενός άστεγου ή στα καρέ ενός φακού εστιασμένου στη ζωή, γίνεται ξίφος που κόβει κάθε γόρδιο δεσμό και απελευθερώνει. Γιατί κάποτε τα προσωπεία εγκαταλείπουν το θίασο και είναι η ώρα η μαριονέτα να ξυπνήσει και να ξεκινήσει από την αρχή.

Πώς θα λυθούν τα μάγια; Πώς θα δαμάσει το παρελθόν;
Πώς θα απαλλαγεί από τα σκοινιά της εξάρτησής της;
Πώς θα συνθέσει τη δική της συμφωνία στα πλήκτρα μιας καινούργιας ζωής;