Ό,τι και να λένε, δίκιο έχουν! Τώρα τους καταλαβαίνω κι εγώ. Τώρα όμως! Όχι τότε! Τότε είχα σηκώσει τον αμανέ ψηλά. Ήμουν ο Μεσσίας του κόσμου! Ήμουν ο Τσε, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η Σόφι Σολ, η Σιμόν Ντε Μποβουάρ! Με συγκλόνιζε η βαθιά πίστη και η αδιαπραγμάτευτη αγωνιστικότητα. Όμως, δυστυχώς, όταν μελετούσα τους μεγάλους, έμενα πιο πολύ στο ‘πού έφτασαν’ και λιγότερο στο ‘πώς έφτασαν’! Το ‘πού’ έχει δόξα και θαυμαστικά, το ‘πώς’ όμως έχει θυσία κι εγώ, φαίνεται, δεν ήμουν πρόθυμη για θυσίες.

Ναι, είχα ενταχθεί σε φοιτητική οργάνωση, αλλά όχι για ν’ αγωνιστώ. Ήθελα να με περιλούζει η αύρα της αγωνίστριας! Οι αγωνιστές πιστεύουν, αλλά δεν ανήκουν στον εαυτό τους! Όμως εγώ πίστευα στην Αντιγόνη, αλλά ανήκα και στην Αντιγόνη! Αυτή η στρεβλή αντίληψη για τον εαυτό μου, με απομάκρυνε από το παρελθόν. Όλα τα έσβησα! Τον τόπο μου, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς. Έσβησα και τον Τέλη…κι εκείνη την καρδιά στη λεύκα!

Και για να γίνω τα πάντα… τα έχασα όλα!»