Με τον τρίτο αυτόν τόμο, που έχει τίτλο Ουρανοδύτης, ολοκληρώνεται Το Θέατρο της Οικουμένης, ένα μυθιστόρημα που ανιχνεύει αντιφάσεις στον έρωτα, στην κατασκοπεία και στην ιδέα «ψυχή».
Στον έρωτα, που υπονομεύεται από την προδοσία για την οποία ευθύνονται τα ένστικτα.
Στην κατασκοπεία, που είναι αναγκαία για τη συνέχεια των κοινωνιών μας αλλά και παραβαίνει τους νόμους τους.
Στην ιδέα «ψυχή», που δημιουργεί προσδοκίες για αιώνιο μέλλον αλλά κι είναι κατασκευή του εγκεφάλου μας.
Εκτός από τη συναρπαστική πλοκή, που θα ανταμείψει τον υπομονετικό αναγνώστη, αναλύεται στο βιβλίο η ελληνική ταυτότητα όπως την αποτύπωσε ο Ρήγας Φεραίος στη Χάρτα του, εμπλέκονται στην αφήγηση στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη κι αποσπάσματα του Ηράκλειτου κι εισάγεται ως κλειδί της ειρωνείας Αμερικανός καθηγητής της Ψυχιατρικής, φαντασιακό μείγμα από τον Νόαμ Τσόμσκι, τον Φίλιπ Ροθ και τον Ίρβιν Γιάλομ. Αναφέρεται, επίσης, το έγγραφο του 1822 που κατατάσσει την Ελλάδα στα ευγενικά έθνη. Με αυτό καταργήσαμε ‒πρώτοι από όλους τους Ευρωπαίους εταίρους μας‒ τη δουλεία.

Οι δύο πρώτοι τόμοι είναι: Το θέατρο της Οικουμένης. Τόμος Α’ – Τα θεμέλια της ζωής & Το θέατρο της Οικουμένης. Τόμος Β’ – Βαλς των σκιών.