Ο γερμανο-εβραίος ποιητής Ερρίκος Χάινε (Heinrich Heine, 1797-1856) έρχεται δεύτερος σε δημοτικότητα, μετά τον μεγαλοφυή Γκαίτε, έξω από τη Γερμανία, μολονότι τα ποιήματά του είχαν απαγορευτεί στην πατρίδα του για ορισμένο διάστημα, τόσο όταν ο ποιητής ζούσε όσο και αργότερα, κατά την εποχή των Ναζί. Ο ίδιος έγραψε για τον εαυτό του: «Δεν έθεσα μεγάλο σκοπό στη ζωή μου την ποιητική δόξα, και αν τα ποιήματά μου επαινούνται ή κατακρίνονται, λίγο με ενδιαφέρει. Αλλά βάλτε ένα ξίφος επάνω στο φέρετρό μου, γιατί υπήρξα καλός στρατιώτης στους πολέμους για τις ελευθερίες του ανθρώπου» (Ταξίδι από το Μόναχο στη Γένουα, Κεφ. 31). Και αλλού, σε γράμμα του: «Δεν πέτυχα τίποτε άλλο, τίποτε άλλο, παρά να γίνω ποιητής».
Μερικά από τα ποιήματα του Χάινε μεταφράστηκαν στα Ελληνικά από διάφορους δόκιμους ποιητές (Άγγελος Βλάχος, Γεώργιος Βιζυηνός, Κωστής Παλαμάς, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Λέων Κουκούλας κ. ά.). Για τη ζωή και το έργο του Χάινε πρώτος στα Ελληνικά έγραψε ο Ειρηναίος Ασώπιος στο περιοδικό Χρυσαλλίς το 1863. Ακολούθησαν ο Άγγελος Βλάχος (περιοδικό Εστία, 1887), ο Λέων Κουκούλας (περιοδικό Νέα Εστία, αφιέρωμα, 1956) και άλλοι.
Η μετάφραση των ποιημάτων που περιέχονται στο βιβλίο αυτό, μερικά από τα οποία μεταφράζονται εδώ για πρώτη φορά στα Ελληνικά, αποτελεί προσπάθεια να μεταφερθούν στη γλώσσα μας ορισμένα από τα ποιήματα ενός από τους σημαντικότερους λυρικούς ποιητές της Ευρώπης.