Ο ακούραστος Μεγάλος Μάγιστρος Philippe de Villiers σκέφτηκε έναν φοβερό αντιπερισπασμό. Με πολλές προφυλάξεις έφτασε στο Φρούριο του Αγίου Νικολάου για να συναντήσει τους διακόσιους παλιούς ναυτικούς που είχαν δώσει όρκο στον Άγιο Ιωάννη ότι θα υπερασπιζόντουσαν τον τόπο τους. Αυτοί οι έμπειροι ναυτικοί, με τις οδηγίες που έλαβαν από εκείνον, χειρίστηκαν τα πυροβόλα με επιτυχία. Τα πυροβόλα, στραμμένα πλέον προς τους προμαχώνες της Ωβέρνης και της Ισπανίας, χτύπησαν από πίσω τον στρατό του εχθρού και τον αποδεκάτισαν. Λέγεται πως ο Σουλεϊμάν, που παρακολουθούσε τη μάχη από μια εξοχική κατοικία που είχε καταλάβει στον λόφο του Αγίου Στεφάνου, απομονώθηκε στο διαμέρισμα που επέλεξε για τον εαυτό του και κυλιόμενος στο χώμα χτυπούσε το κεφάλι του – βρισκόταν σε έξαλλη κατάσταση, που άγγιζε την τρέλα.

Οι Ρόδιοι, περιμένοντας τη γενική επίθεση, κοινώνησαν, αγκαλιάστηκαν, ζήτησαν συγχώρεση ο ένας από τον άλλον και ορκίστηκαν να πεθάνουν ηρωικά. Κατέλαβαν τις θέσεις τους στα τείχη και άρχισαν να αμύνονται ενάντια στον εχθρό, που είχε αρχίσει ήδη τους κανονιοβολισμούς. Από τους Ιππότες, το ένα τρίτο είχε χαθεί, κι ο Μάγιστρος ακούραστος έτρεχε για να εμψυχώνει τους στρατιώτες του. Οι γυναίκες φόρεσαν ανδρικά ρούχα, αποφασισμένες να πολεμήσουν και να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού ζωντανές. Άλλες γυναίκες βοηθούσαν στον ανεφοδιασμό, άλλες γέμιζαν τα ντουφέκια, άλλες χειρίζονταν τους καταπέλτες κι άλλες έριχναν στους Τούρκους καυτό λάδι και πέτρες.