Ο «Μανδραγόρας» του Νικολό Μακιαβέλλι είναι μια κωμωδία που θεωρείται από πολλούς το αριστούργημα της αναγεννησιακής κωμωδίας και είναι ένα ανεκτίμητο κλασικό έργο της ιταλικής λογοτεχνίας. Πρόκειται για μια κωμωδία που προσφέρει μια εις βάθος ματιά στον μακιαβελικό κόσμο, στη δομή της οποίας διακρίνεται έντονα η ίδια μακιαβελική ορμή προς την ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς που υπάρχει και στα πολιτικά του κείμενα.
Το έργο αυτό φαίνεται να θέλει να συνδιαλλαγεί με το κοινό του και να κάνει τους ανθρώπους να προβληματιστούν για τις συνθήκες της σύγχρονής τους κοινωνίας, και τον πολιτικό και υλικό κόσμο στον οποίο ζούνε, ενόσω γελούν με τις φαρσικές καταστάσεις του. Τα πρωταρχικά, φλέγοντα θέματα που θέλει να θίξει ο Μακιαβέλλι είναι η απάτη, η ιδιοτέλεια και η διπλοπροσωπία που έχουν κατισχύσει στη θρησκεία και τα ήθη της εποχής του, μιας και η απάτη και η απληστία κερδίζουν την ηθική και τη χριστιανική αρετή, αποδεικνύοντας ότι ένας υλιστικός κόσμος θα αποτελείται πάντα από αυτά.
Πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά κωμικό, αλλά και πολιτικό έργο, το οποίο λειτουργώντας «ως καθρέφτης του ιδιωτικού βίου», δημιουργεί ένα είδος βεβήλωσης και απομυθοποίησης των καθημερινών αξιών. Αποκαλύπτοντας, κατά αυτόν τον τρόπο, την ασυμφωνία, τον παραλογισμό αυτού που φαίνεται φυσιολογικό και τη λογική αυτού του παραλογισμού.