Ο Δον Ζουάν βγαίνει ή καλύτερα τον υποχρεώνουμε να βγει από τον κονιορτό του Χρόνου για να τον δείξουμε όπως είναι τώρα. Το τώρα δεν είναι ούτε το χθες ούτε το αύριο. Πρόκειται, περισσότερο, για μία απόλυτη «α-χρονία», ελεγχόμενη, παρόλα αυτά, από το παρόν όπου λαμβάνουν χώρα οι καταστάσεις, τις οποίες βιώνουμε, παρατηρούμε και μελετούμε.
Ο Δον Ζουάν ανυψώνεται στο επίπεδο των αρχετύπων και λειτουργεί δυναμικά μέσα στον χώρο και στο περιβάλλον της επικαιρότητας. Είναι μία πρωτεϊκή μορφή, ένας χαμαιλέοντας, ιδιαίτερα αυστηρός, ιδιαίτερα ευέλικτος στη δύναμή του να μεταλλάσσεται.
Ο Μολιέρος σκέφτεται βαθιά τον θρύλο του Δον Ζουάν, εκείνου δηλαδή του Ισπανού, μεγάλου, δόλιου αριστοκράτη άρχοντα, εμμονικού ως προς την κατάκτηση του γυναικείου φύλου.
Εραστής, μοναχικός και αναίσθητος, ο Δον Ζουάν ακολουθεί τον δρόμο του γνωρίζοντας πως είναι ένας από αυτούς που προτιμά ο Χάρος που απαιτεί τον οβολό του. Ο Δον Ζουάν τον προκαλεί, καθώς του προσφέρει στη θέση του ένα χρυσό λουδοβίκειο. Και για την αγάπη της ανθρωπότητας, δεν επιμένει στην ανταλλαγή. Ο Ουρανός βρίσκεται αρκετά μακριά, κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Ο ζητιάνος γυρίζει την πλάτη στον μεγάλο άρχοντα. Ο Δον Λουί, ο πατέρας του αμετανόητου, αφήνει τα καυτά του δάκρυά να κυλήσουν στο μάγουλό του, ενώ η Ελβίρα, κακοποιημένη από τη μοίρα της, κάθεται στην «πέτρα της υπομονής» περιμένοντας πάντα αυτό που πάντα ξεφεύγει.
Ο Σγκαναρέλ βρίσκεται σε κατάσταση κλαυσίγελου ξεσηκώνοντας από τον τάφο τους όλους τους νεκρούς ποιητές για να χαιρετήσουν την ημέρα που ξημερώνει. Το αύριο έχει ήδη έρθει...
Ένα μικρό ποιητικό ντελίριο, και στη συνέχεια ένας προβληματισμός γύρω από το αρχέτυπο. Ο Δον Ζουάν μπορεί άραγε να γεράσει;