Μισός αιώνας κομμάτια και θρύψαλα, ιδεολογιών, συμβάσεων, συμβιώσεων, κοινωνικών αγώνων και παροχών, πολιτικών συστημάτων, ρουσφετιών, χτυπημάτων κάτω από τη μέση και συμφωνιών κάτω από το τραπέζι, εμπνέουν θεατρικά κείμενα που δεν μιλούν μόνο γι’ αυτά αλλά κύρια για την ανθρώπινη ιλαροτραγωδία... Με σαρκασμό, με ποίηση, με αγάπη για τον άνθρωπο που μετέτρεψε τη ζωή του σε απάνθρωπη συνθήκη... Τελικά πρόκειται για καταγγελίες που δεν καταγγέλλουν, αλλά ψελλίζουν ρινίσματα ποίησης...
Σαν φόρμα του νέου πια έργου, με πρώτη ύλη εκείνα τα παλιά καλά υλικά, επέλεξα την αποσπασματική σταχυολόγηση κειμένων που συνδιαλέγονται, συγκρούονται και βγάζουν διαφοροποιημένα (όχι διαφορετικά) μηνύματα. Προστέθηκαν κάποια κείμενα, σαν επέκταση των προβληματισμών του Σκούρτη, αλλά και σαν αποδοχή της ισχύος των μηνυμάτων του.
Στη σκηνική εξέλιξη, ο σκηνοθέτης κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο, όπως στους Βατράχους του Αριστοφάνη, ζητά βοήθεια από τον μεταστάντα συγγραφέα κι εκείνος τον στέλνει πίσω παραδίδοντάς του μια νέα παρακαταθήκη: Το χιούμορ και τη δυνατόν μεγαλύτερη αποδιαρθρωτική διάθεση και μια επίθεση σ’ αυτούς που προσπαθούν να «διαψεύσουν τις Κασσάνδρες...» Το μεγάλο μας τσίρκο, σε όλο του το μικροαστικό μεγαλείο, είναι πανταχού παρών.
Περιφέρεται πάντα η σκιά του Σκούρτη, σε έναν κόσμο που, μετά την οικονομική κρίση και την αντίστοιχη του κορονοϊού, από κομμάτια και τα θρύψαλα που ήταν, έγινε σκόνη, που την παίρνει ο αγέρας και αφήνει την ενοχλητική μυρωδιά της.
Παίρνει ο αγέρας και τις σελίδες των γραπτών του, αλλά εκείνος αντιστέκεται, μοιάζει να σκηνοθετεί και τη ζωή των έργων του μετά θάνατον.