Η ζωή της Αγγέλικας Νίκλη Σολωμού, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του γιου της, του Εθνικού μας Ποιητή Διονύσιου Σολωμού, αναδεικνύεται με έναν ταραχώδη τρόπο μέσα από ένα κείμενο γραμμένο σε επτανησιακό διάλογο όπου μας μεταφέρει νοερά στην εποχή εκείνη, προσφέροντας έναν απολογισμό ζωής.
Μόνη και έρημη πια η Αγγελική, ντύνεται ''κούκλα'', όπως έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της, μια ''κούκλα'' που την πούλησαν, την κακοποίησαν, την εκμεταλλεύτηκαν και μας διηγείται την εξαθλίωση και τη φτώχεια των παιδικών της χρόνων, την κακοποίηση του σώματός της και της ψυχής της, τον έρωτα και τα παιδιά της, τον Ποιητή γιο της, για τον δημόσιο διασυρμό της, καθώς και τον αγώνα των Ελλήνων για την Ελευθερία.
Το κείμενο αποκαλύπτει πτυχές που δεν γνωρίζαμε, καθώς αναφέρεται στην κατάρρευση της σχέσης λατρείας του ποιητή με την ίδια του τη μητέρα. Πρόκειται για έναν ύμνο προς κάθε μητέρα, αναδεικνύοντας τον αγώνα ζωής που καλείται να δώσει για την καλύτερη ανατροφή των παιδιών της.
Το προσωνύμιο ''ΔΙΑΦΑΝΗ'' δόθηκε από τον συγγραφέα του έργου, αφού γεννώντας τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει ο Εθνικός Ποιητής των Ελλήνων, υποχρεώθηκε από την Ιστορία, όσο ζούσε αλλά και μετά τον θάνατο της, να έχει διάφανη ζωή. ''ΔΙΑΦΑΝΗ'', αφού έζησε τη ζωή της παρατηρώντας τον κόσμο πίσω από ένα διάφανο τζάμι, τζάμι κι η ίδια, εύθραυστο αλλά και σκληρό, θαμπό αλλά και καθάριο.