Η ΙΩΑΝΝΑ ΖΕΡΒΟΥ έκανε εντυπωσιακή πρώτη εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα με τα Ίχνη (1978), όπου «ο δυναμικός και υπαινικτικός της λόγος πήγαινε κατευθείαν στο μυστήριο της ύπαρξης και μ' έναν εκρηκτικό σπαραγμό αποκάλυπτε τα έγκατα του φύλου και της λειτουργίας του». Με τη νέα ποιητική της συλλογή Τάλαινες, όπου περιλαμβάνονται καινούργια αλλά και παλαιότερα ποιήματα, συνεχίζει την ποιητική της έρευνα για τη φύση της καθολικής γυναίκας. Σε αυτή την πορεία η Ζερβού, ποιήματα της οποίας έχει μεταφέρει στην αγγλική γλώσσα η ευρέως γνωστή για τις μεταφράσεις της στον Καβάφη Rae Dalven, επιστρέφει στον μύθο και τις πηγές του ελληνικού κόσμου, επιχειρώντας να αφυπνίσει τη λησμονημένη ή παρερμηνευμένη ή ακόμα και άγνωστη γυναικεία οπτική του κόσμου, να αναδείξει την πολύτιμη ετερότητα του γυναικείου πνεύματος.

* * *

ΤΟ ΦΩΣ

Το φως
Πάνω στις πέτρες
Και ’συ
Από μουσική και φως

Μιαν άγια ώρα που όλα
Γίνονται δυνατά
Το βάδισμά σου, οι ροές του σώματος
Κάτι ανάλαφρο σαν του ελαφιού
Το ξάφνιασμα
Μια κόκκινη κλωστή που τρέμει

Μια χαρακιά
Απ᾿ όπου ρέει η αιωνιότητα

ΕΙΣΑΙ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

Είμαι η Κόρη της Ελευσίνας
Δάκρυα χοές κατεβαίνουν από πάνω μου
Προς το χώμα
Προς το χώμα ρέει το Κορμί
Και θέλω για τελευταία φορά ν᾿ ανοίξω
Ν᾿ ανοίξω όπως το βάραθρο
Όπως ο ανθός
Που κατάπιε την Περσεφόνη