Ποτέ δεν πίστεψα πως οι διαταγές και τα κηρύγματά σου
έχουνε κάποια δύναμη, έτσι που να μπορείς εσύ,
θνητός, να παραβιάζεις άγραφους νόμους θεϊκούς,
ακλόνητους και δίκαιους.

Είναι κάποια απ’ τα λόγια που απευθύνει η Αντιγόνη στον Κρέοντα. Ένα κορίτσι μόνο, ασυμβίβαστο, που αντιστάθηκε σε μια φοβισμένη παράλογη εξουσία που δεν δίστασε να τη σκοτώσει.

Η Αντιγόνη κατοικεί στη συλλογική μας μνήμη εδώ και δεκαετίες, λειτουργώντας σαν παράδειγμα για τον ελληνικό λαό.

Η πράξη της επηρέασε τη γενιά μας. Μαζί με το ξέσπασμα της εφηβείας μας, πήραμε και την απόφαση ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά ο κόσμος. Είναι τα χρόνια των κινημάτων της νεολαίας, των απεργιών της εργατικής τάξης, της παγκόσμιας κινητοποίησης για να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ, των απελευθερωτικών εξεγέρσεων του τρίτου κόσμου… Ναι, γρήγορα ο παλιός κόσμος έπρεπε να δεχτεί τον δικό μας καινούριο πολιτισμό...

Έτσι πιστεύαμε ότι έπρεπε να γίνει τότε. Το πού και το πώς κατέληξε εκείνο το ξύπνημα είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά, παραμένει πάντα επίκαιρο το εξόδιο άσμα του Χορού:

Πρώτα η φρόνηση.
[…]
Λόγια της έπαρσης και της αυθάδειας,
φέρνουν γκρεμούς, πληγές μεγάλες.
Όσο γερνάς, σιγά σιγά μαθαίνεις.