Η ποίηση της Ισαβέλλας Πετράκη κινείται μέσα σε έναν δικό της χωροχρόνο. Με εφόδια την περιέργεια και τη συγκίνηση, συμπυκνώνει μια διαδρομή από μια άγνωστη αφετηρία προς μια κατεύθυνση που είναι η αναζήτηση της αληθινής ζωής. Μιας ζωής που συνηθίζει να διολισθαίνει στην ανυπαρξία τη στιγμή που φαίνεται να γίνεται πραγματική. Είναι μια σπαρακτική επίκληση στην ανυπαρξία να δώσει σημάδια μιας αληθινής παρουσίας.
Ο χρόνος είναι άχρονος, οι λιγοστές λέξεις είναι υπονοούμενα για αυτά που δεν είναι έτοιμα ακόμα να ειπωθούν.
Ελεύθεροι συνειρμοί οδηγούν στη μινιμαλιστική γραφή του Jon Fosse και τη σχέση του με το ανείπωτο, όπως σωστά
σημείωσε η Σουηδική Ακαδημία. Περαιτέρω συνειρμοί οδηγούν και στον Κωνσταντίνο Καβάφη με τη μοναδική του σχέση με τη διαχρονία και οικουμενικότητα του ανθρώπινου πάθους. Στο μυαλό ακόμα έρχεται και κάτι από την υπαινικτική ποίηση της Louise Glück που οδηγεί σε μισόκλειστες πόρτες που πρέπει να ανοιχτούν με προσοχή.
Ανάλογα, άλλες σκέψεις οδηγούν στην Emily Dickinson που «Γράφει στην Οικουμένη»: «Αυτό είναι το γράμμα μου στην Οικουμένη που ποτέ δεν έγραψε σε μένα / Τ’ απλά νέα που η Φύση μου είπε / Με τρυφερή μεγαλοπρέπεια το μήνυμά της το προσφέρει σε χέρια που δεν μπορώ να δω / Χάριν Εκείνης».
Αυτό όμως που μπορώ να διακρίνω πάνω από όλα στην ποίηση της Ισαβέλλας είναι μια μοναδική αλήθεια: Τα διακριτικά χρώματα των στίχων της, οι προσεκτικά ζυγισμένες λέξεις και οι πολύτιμες σιωπές είναι ο εαυτός της.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΣΤΑΛΑΣ