Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Τα βιβλία δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αυτό είναι κάτι δεδομένο. Όμως οι άνθρωποι που τα διαβάζουν μπορούν να τον αλλάξουν, και οι ιστορίες έχουν την ιδιαίτερα δύναμη να αλλάζουν τους ανθρώπους. Για αιώνες ολόκληρους ο γραπτός λόγος και η τέχνη -με την ποίηση και τη λογοτεχνία στο επίκεντρο καθώς συνταίριαζαν και τα δυο- αντιμετωπίζονταν από την κάθε λογής εξουσία ως πλάστες συλλογικών συνειδήσεων και φορείς πολιτικών νοημάτων. Ως μέσο είτε προπαγάνδας του εξουσιαστικού λόγου είτε διάδοσης ιδεών αμφισβήτησης και ανατροπής, η λογοτεχνία βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο πολιτικών ανακατατάξεων και μετασχηματισμών. Ποιητές και συγγραφείς έχουν κληθεί να εξυμνήσουν την εξουσία και να παραχαράξουν την ιστορία για χάρη της, ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι λίγα τα βιβλία που έχουν ριχτεί στην πυρά για τις ιδέες που έφεραν, δεν είναι λίγοι οι συγγραφείς που έχουν κατά καιρούς βρεθεί να φιγουράρουν σε μαύρες λίστες λόγω των πεποιθήσεων τους και του περιεχομένου των έργων τους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η κυριαρχία πάντοτε επιφύλασσε για τη λογοτεχνία μια ιδιαίτερη θέση στην ατζέντα της.