Η μεταμόσχευση οργάνων είναι η μόνη θεραπεία που σώζει τη ζωή ατόμων με τελικό στάδιο ανεπάρκειας ζωτικών οργάνων. Η παρούσα μελέτη είναι μια συζήτηση αναφορικά με τη δωρεά οργάνων υπό το πρίσμα των δεοντοκρατικών, ωφελιμιστικών και θεολογικών προσεγγίσεων, από την οποία αναδύεται φως πολλών εννοιών. Η αυτονομία του ατόμου, η ελευθερία της βούλησης, η αξιοπρέπεια του ηθικού προσώπου, η προοπτική να αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος πάντα ταυτόχρονα ως σκοπός και ποτέ μόνο ως μέσο, το καθήκον της βουλητικής δύναμης, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και των επιλογών του καθενός, συναντώνται με τα αισθήματα φιλαλληλίας, αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας, αλτρουισμού, αλλά και την αλόγιστη εκμετάλλευση που τοποθετεί την αξία των πραγμάτων πάνω από την ελεύθερη βούληση, η οποία κλονίζεται αποσαθρώνοντας την αυτονομία του έλλογου όντος, την αυθαίρετη χρήση της ανθρώπινης ύπαρξης με τους κινδύνους κατάχρησης, αλλά και οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης.
Επιπρόσθετα, εκθέτοντας τις απόψεις των Immanuel Kant, Julian Savulescu, Herman Tristram Engelhardt, John Harris, Charlies Erin και Peter Singer, επιχειρείται αφενός η αποτύπωση των θέσεων που έχουν διατυπωθεί υπέρ και κατά της ηθικής επιτακτικότητας της δωρεάς οργάνων και αφετέρου η εμπορευσιμότητα των μοσχευμάτων. Παράλληλα, χρησιμοποιείται προσφυώς το επιχείρημα της ολισθηρής πλαγιάς, ώστε να καταδειχθούν οι δυνητικοί κίνδυνοι και συζητούνται θέματα που άπτονται της ενήμερης συναίνεσης και της εικαζόμενης συγκατάθεσης.
Τέλος, εξετάζονται τα αποτελέσματα έρευνας ερωτηματολογίου σχετικά με τη δωρεά οργάνων, βασισμένα στις δεοντοκρατικές, ωφελιμιστικές και θεολογικές προσεγγίσεις, ενώ πραγματοποιείται παραλληλισμός της αλληγορίας του σπηλαίου του Πλάτωνα, με την άγνοια και τις προκαταλήψεις των ανθρώπων, βάσει των οποίων δικαιολογείται η άρνησή τους να προβούν σε μεταμοσχευτικές διαδικασίες.