Διατρέχοντας δεκαετίες με μια αφήγηση που κόβει την ανάσα, το μυθιστόρημα της Κατερζίνα Τούτσκοβα φωτίζει ένα παραγνωρισμένο ιστορικό επεισόδιο αποκλεισμού και προκατάληψης, ένα δράμα συλλογικής ντροπής και προσωπικής ενοχής, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που μεταμορφώνει με το κουράγιο της κάθε ζωή που αγγίζει. Ιδιαίτερα εκείνη της κόρης που αγάπησε και αγωνίστηκε να αναθρέψει στο ασφυκτικό περιβάλλον της διαιρεμένης μεταπολεμικής Ευρώπης και της αναπόφευκτης σύγκρουσης δύο γενιών.

Μάιος του 1945. Οι συμμαχικές δυνάμεις απελευθερώνουν το Μπρνο, τη «συμπρωτεύουσα» της Τσεχίας. Για την Γκέρτα Σνιρχ, κόρη Τσέχας μητέρας και ναζιστή Γερμανού πατέρα, αυτό δεν είναι λύτρωση αλλά καταδίκη. Στιγματισμένη πια ως εχθρός του κράτους, απελαύνεται από την Τσεχοσλοβακία. Με το λίγων μηνών κοριτσάκι της και όσα ρούχα μπορεί να κουβαλήσει στην πλάτη, υποχρεώνεται να ακολουθήσει, μαζί με χιλιάδες άλλους Γερμανούς, μια «πορεία θανάτου» προς τα αυστριακά σύνορα. Την ώρα που εκατοντάδες εκτοπισμένοι πεθαίνουν από τύφο και δυσεντερία, η Γκέρτα, μαζί με λίγες ακόμη Γερμανίδες, γλυτώνει καθώς επιστρατεύεται για καταναγκαστικά έργα. Οι αλλεπάλληλες αδικίες θα την κάνουν πιο δυνατή και αποφασισμένη, στην πολύχρονη αναζήτηση μιας, απ’ ό,τι φαίνεται, αδύνατης συγχώρεσης. Και μια μέρα θα επιστρέψει.