Όπως σου ξαναείπα ψυχούλα μου η ζωή είναι ένα συνεχόμενο ταξίδι, με εναλλαγή προσώπων και καταστάσεων. Όπως αυτή η πόλη, η ομορφότερη όλων των πόλεων. Στέκει, αντέχει, γοητεύει και προχωράει. Σαν και την ψυχή της Ρωμιοσύνης, η καρδιά της θα χτυπάει πάντα σε κάθε σοκάκι. Οι Ρωμιοί της πόλης είναι σαν τους γλάρους της, όσο και να πετάξουν πάντα θα γυρνούν εδώ και ποτέ δε θα λησμονούν αυτά τα χώματα, που τους τα στέρησαν άδικα αλλά δεν τα ξερίζωσαν από την ψυχή τους. Αυτή η αγάπη περνάει από γενιά σε γενιά, όπως ένα τραγούδι που μπορεί κάποτε να ξεχαστούν οι στίχοι αλλά η μελωδία θα στοιχειώνει όλο σου το είναι.

Ανάμεσα στα πολίτικα γλέντια και τις βεγγέρες γεννιέται ένας απαγορευμένος έρωτας. Μια πυρκαγιά κάνει στάχτη την αγάπη και το όνειρο. Τα πρέπει ισοπεδώνουν τα θέλω στη ζωή μιας γυναίκας. Το φοβερό πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955 την ντύνει με τον μανδύα της προσφυγιάς ξεριζώνοντάς τη μια για πάντα από τη λατρεμένη της Κωνσταντινούπολη.

Μια νεαρή γυναίκα στο σήμερα μέσα σε μια μέρα βλέπει τη ζωή της να γκρεμίζεται. Έχοντας σαν πυξίδα ένα ημερολόγιο, δύο γαμήλια στέφανα και ένα ιδιαίτερο μενταγιόν ξεκινάει ένα ταξίδι αναμνήσεων και αποκαλύψεων, με τους ήχους, τα χρώματα και τα αρώματα της πλανεύτρας Πόλης να συντροφεύουν τα βήματά της. Και εκεί που θα πει ότι τα έχει δει όλα θα έρθει η πονηρή ζωή με σύμμαχο τον έρωτα να ανατρέψουν τα σχέδιά της, το σήμερα και το αύριό της.