«Homo sapiens, ο σοφός άνθρωπος. Αν δεν ήταν τόσο θλιβερό, θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς το πιο σύντομο κι αστείο ανέκδοτο της Ιστορίας: ο σοφός άνθρωπος, μια ονομασία εξ ίσου πρωτότυπη με το χορτοφάγο λιοντάρι, το σκουλήκι-μπαλαρίνα, το ποντίκι-αστροναύτης.
Σίγουρα μια κάποια επαρχιώτικη κουτοπονηριά δεν μπορεί να την αρνηθεί κανείς στο είδος μας, αλλά σοφία; Ούτε γι’ αστείο. Η σοφία ήταν και είναι ένα είδος εν ανεπαρκεία σε μας, τους ξιπασμένους πιθήκους. Την τόσο υμνημένη ευφυία μας τη χρησιμοποιούμε, κατά κύριο λόγο, όχι για να βελτιώσουμε και να κάνουμε πιο βιώσιμο αυτόν τον κόσμο, αλλά για να ξεγελάσουμε, να εκμεταλλευτούμε, να λεηλατήσουμε, να σφαγιάσουμε ο ένας τον άλλον. Και για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά; Για το τίποτα. Οι νικητές αυτού του άθλιου παιχνιδιού για την εξουσία και τον πλούτο, μόνο ανέμελη ζωή δεν απολαμβάνουν. Είναι αναγκασμένοι να φυλάνε τους καρπούς του θριάμβου τους με πολύ μεγαλύτερο άγχος, να ζουν με τον μόνιμο φόβο μήπως κάποιος άλλος τους ξεγελάσει, τους εκμεταλλευτεί, τους λεηλατήσει, και τους σφαγιάσει. Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο, και παρ’ όλα αυτά το παιχνίδι αυτό συνεχίζεται αδιάκοπα από γενιά σε γενιά.
Ας είμαστε ειλικρινείς, στην πραγματικότητα η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο η ιστορία της απανθρωπιάς», (Μίχαελ Σμιτ-Σάλομον)