Ο Λεωνίδας Ακριτίδης ήταν δεν ήταν 13 ετών, τον Μάιο του 1915, όταν βρέθηκε αναπάντεχα να ακολουθεί τη μυρμηγκιά των ξεριζωμένων, που άφηναν στην πλούσια γη του Πόντου θλιβερό το χνάρι του λευκού θανάτου.
Ένα πεντάρφανο αγοράκι ίσαμε εννιά χρονών, ο Κοσμάς, ζήτησε τη βοήθειά του και τα δυο παιδιά, μέσα στην αγωνιώδη προσπάθεια να σωθούν, έπλεξαν αρμούς αλληλεγγύης και μετάγγιζαν το ένα στο άλλο σκοπό ζωής και κουράγιο.
Μέσα στην ασύγγνωστη ανομία του κατατρεγμού, ο πατέρας του Λεωνίδα καταφέρνει να σώσει τα δυο παιδιά και μαζί με τον αδελφό του και τις οικογένειές τους, διασχίζοντας κακοτράχαλα βουνά και οργισμένες θάλασσες, εγκαθίστανται στα Βουρλά της Ερυθραίας.
Οι άλλοτε επιχειρηματίες αδελφοί αναζήτησαν δουλειά ως κολίγοι σε αμπελώνες, αλλά σε λίγα χρόνια, δοθείσης ευκαιρίας, αγόρασαν δικά τους κτήματα στα Αλάτσατα, νοικοκυρεύτηκαν και ξαναβρήκαν τους παλιούς ρυθμούς της ζωής τους. Ο Πόντος ξαναζωντάνεψε, όμως ακολούθησε η Μικρασιατική καταστροφή, τα Αλάτσατα καταστράφηκαν και η οικογένεια ξεκληρίστηκε. Μόνοι επιζώντες ο Λεωνίδας και ο Κοσμάς χάνονται μεταξύ τους στη δίνη της προσφυγιάς και, μετά από έναν σκληρό αγώνα επιβίωσης και αναζήτησης, ανταμώνουν το 1936 στη μεγάλη πυρκαγιά των προσφυγικών του Βόλου.