Ένας κόσμος ευρύς, μα με έναν τόπο καθαρά προσωπικό με προσανατολισμό στην Ανατολή, αντανακλάται στα ποιήματα της Ουκρανής Λιουντμίλα Ντιατσένκο. Παράλληλα, η γλωσσική, μουσική και συντακτική διάρρηξη με παύσεις και αναπνοές, χαρακτηρίζουν τους στίχους της βραβευμένης ποιήτριας και την καθιστούν μια νέα, βαρύνουσας σημασίας, φωνή στον σύγχρονο ευρωπαϊκό ποιητικό κόσμο.

τι θα απομείνει από εσένα; μαραμένα φύλλα και ένα
δυο πουκάμισα;
που τα πέταξες από πάνω σου σαν οχιά; ξερή αψιθιά;
μπουμπούκια αμβροσίας; οι έλληνες θεοί αγαπούσαν
αυτήν την ανοησία
αλλά ό,τι είναι καλό για τους θεούς δεν είναι για τη
γυναίκα, εμείς δεν είμαστε θεοί.
από αλλεργία στην αμβροσία (ιατρική μάσκα σαν φερετζέ),
περιττός θόρυβος από ξερά φύλλα στη μέση της νύχτας
και παραλήρημα.
τι θα απομείνει από εμένα; εσύ μου τα πήρες όλα
σαν την παρήχηση ο καρλ κλέβει το κοράλλι της κλάρας.
και τι απομένει από όλους: αναμνήσεις, ένα σύμβολο
ή ένα ψέμα;
από τον ιησού ο σταυρός, από τον βαν γκογκ τα ηλιοτρόπια,
από τον ουγκό ο κουασιμόδος
και από τον κόσμο τα οστά όλων αυτών που ο Θεός έριξε
σε αυτήν τη γη, κάτω από αυτόν τον ουρανό, σε αυτήν
την περιπέτεια