Η ΕΔΑ επι­δί­ω­ξε στο κυ­πρι­α­κό ένα «θαύ­μα»: την επί­τευ­ξη λύ­σης μα­κριά από το πλαί­σιο των δυ­τι­κών συμ­μά­χων, την ώρα που ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο ουδέ­πο­τε είχε εξε­τα­στεί σο­βα­ρά είτε από τις ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις είτε από τον Μα­κά­ριο και δεν υπήρ­χε κα­μιά πι­θα­νό­τη­τα να εξε­τα­στεί. Όμως η ΕΔΑ πε­ρι­μέ­νο­ντας το «θαύ­μα» χά­ρις στο κυ­πρι­α­κό και στα πα­ρά­γω­γά του (αντι­α­με­ρι­κα­νι­σμός, σο­βι­ε­το­φι­λία, ουδε­τε­ρο­φι­λία) βγή­κε από την πο­λι­τι­κή απο­μό­νω­ση των αρ­χών της δε­κα­ε­τί­ας, αμ­φι­σβή­τη­σε με σθε­να­ρό­τη­τα το στίγ­μα του «αντε­θνι­κού» κόμ­μα­τος και κα­τά­φε­ρε το αδι­α­νό­η­το: λί­γα χρό­νια με­τά την ήτ­τα της Αρι­στε­ράς στο Γράμ­μο εκλέ­χτη­κε αξι­ω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση (1958). Πέ­τυ­χε, δη­λα­δή, το «θαύ­μα» πε­ρι­μέ­νο­ντας το «θαύ­μα».

Δεν είναι μια δι­θυ­ραμ­βι­κή ιστο­ρία για το πως η ΕΔΑ υπο­στή­ρι­ξε τον κυ­πρι­α­κό αγώ­να. Κά­τι τέ­τοιο θα ήταν αβα­θές, πρό­χει­ρο και επι­πό­λαιο. Του­να­ντί­ον, είναι μια ιστο­ρία για το πως η ΕΔΑ, σε επί­πε­δο ηγε­σί­ας, δεν στή­ρι­ξε τον κυ­πρι­α­κό αγώ­να (πα­ρά το πλή­θος των αντεν­δεί­ξε­ων). Είναι μια ιστο­ρία που δεν δι­α­βά­ζει τους εκ­θει­α­στι­κούς λό­γους της ΕΔΑ υπέρ της Κύ­πρου, δι­α­βά­ζει αυτά που δεν λέει. Είναι μια απο­κα­λυ­πτι­κή ιστο­ρία…