Οι άνθρωποι στις κλειστές κοινωνίες είχαν διαχρονικά ιδιαίτερη περίσκεψη στις πράξεις και τα έργα τους κάτι το οποίο εξαφανίστηκε σταδιακά ένεκα της ηθικής κατάπτωσης στην παιδεία και γενικότερα στην όποια διοίκηση. Η πλήρης σαθρότητα του κράτους μεταλαμπαδεύτηκε σε τοπικό, δημοτικό και γενικά σε περιφερειακό επίπεδο διοίκησης ένεκα του γεγονότος ότι οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου επέβαλλαν περιορισμούς στην πνευματική ανάπτυξη. Η παντοειδής ανηθικότης νομιμοποιείται και η κάθε πολιτική απάτη και διαστροφή θεωρείται πολιτισμός.
Η Ορθόδοξη Χριστιανική αντίληψη είναι αδύνατον να χαθεί και πάνω σε αυτήν βλέπουμε ανθρώπους που πρέπει να τους σεβόμαστε, να τιμούμε την μνήμη τους, ξεφεύγοντας από αντιλήψεις τύπου Αριστοκλή και να έχουμε κατά νού ότι «ἁπάντων ἀτιμότερον ἐστί ἡ πατρίς…». Με αφορμή το γεγονός ότι πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα στέκονται ηθικοί και θα είναι σε θέση να διατηρήσουν ορθές αντιλήψεις ηθικές πέρα από διεστραμμένες εξουσίες συγγράφθηκε η παρούσα μελέτη.