Στη ράχη ενός ψαριού ήθελα το σπίτι μου και, επιτέλους, το κατάφερα. Όταν το ψάρι βυθίζεται στα ανοιχτά, γαντζωμένη στα βράγχιά του, δανείζομαι το οξυγόνο του και άλλοτε σουλατσάρω στα κοιλιακά του πτερύγια, άλλοτε κάνω τραμπάλα στην ουρά του και άλλοτε πιάνω ξαφνικά το τιμόνι και γίνομαι καπετάνιος του.
Τα βράδια δεν χρειάζομαι ηλεκτρικό, φωσφορίζει το σπίτι μου. Σκεπάζομαι καλά με τα λέπια του, γιατί τα αστέρια που πέφτουν ξαφνικά τρυπούν δυνατά και ματώνουν...

Είκοσι πέντε μικροί, παράξενοι, γοητευτικοί, ιδιαίτεροι κόσμοι. Είκοσι πέντε μικρά σύμπαντα. Είκοσι πέντε μινιατούρες. Οι ρίζες της ελιάς που βρίσκονται σε προχωρημένη άνοια, υφάντρες ταραντούλες, ένα πλωτό σπίτι στη ράχη ενός ψαριού, ένα στέλεχος πολυεθνικής φυτεμένο στο χώμα, ένα σπίτι που πονάει, μια σκιά που κωπηλατεί κάτω από τη βάρκα ενώ στο πάνω μέρος της κανείς δεν κρατάει κουπιά, μία σκούπα που διεκδικεί τα εργασιακά της δικαιώματα, μία μαύρη γάτα που σκεπάζει έναν ουρανοξύστη, η Εριφύλη με τα λευκά γιακαδάκια που σκίζεται στα δύο, ένα ελάφι που συνοδεύει ένα ανεμόπτερο πάνω από τις στέγες ενός μικρού χωριού, ένα πουλί με σπασμένη φτερούγα που πάλλεται μέσα σε έναν πίνακα, μία γιγάντια ξύλινη κότα με μία μητέρα κλεισμένη στην κοιλιά της, όλα ψηφίδες ενός μαγευτικού, πολύχρωμου μωσαϊκού, μία συλλογή διηγημάτων στην οποία όλα επιτρέπονται και όλα ανατρέπονται κάθε στιγμή και μία συγγραφέας που ταξιδεύει ανάμεσα στους απειράριθμους κόσμους της φαντασίας.