Διαβαίνοντας την έκτη δεκαετία της ζωής μου, εξερχόμενος πλέον από τον επαγγελματικό μου βίο, με προβλημάτιζε ο τρόπος του πώς θα κληροδοτήσω τα βιώματα της ζωής μου ή τα βιώματα των γονιών μου ή των ανθρώπων των παλαιότερων γενιών.
Ξεκινώντας, δημοσίευσα κάποια κείμενά μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι η αποδοχή τους ήταν πολύ ευρύτερη από όσο ανέμενα, με σχόλια που με κατέπληξαν και με τη διαρκή παρότρυνση των αναγνωστών να συνεχίσω και να τα εκδώσω σε βιβλίο.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, καθισμένος γύρω από το τζάκι, μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια μου, να ακούμε τις ατέλειωτες αφηγήσεις των γονιών μας για ιστορίες της ζωής τους. Πολλές απ' αυτές τις είχα καταγράψει ανεξίτηλα στο μυαλό μου, άλλες τις θυμάμαι αμυδρά και άλλες καθόλου. Αναπολώντας εκείνες τις όμορφες στιγμές, μετανιώνω που δεν τις είχα καταγράψει και τις παράτησα να χαθούν στη μαύρη τρύπα της λήθης. Αυτές οι διηγήσεις ήταν πραγματικός πλούτος που αποτελούσε σύνδεση των γενεών. Αυτό προσπάθησα να κάνω με τη συγγραφή του παρόντος, να μην υπάρχει αποκοπή γενεών.